Op de site van de club van relaxte moeders verscheen een stukje over slapen. Of beter gezegd over niet slapen. Van de kinderen. Het was voor mij, voor een groot deel in ieder geval, feest der herkenning. De peuterzoon en dreumesdochter zijn echt perfect hoor, maar echt hele goede slapers zijn het niet. Nooit geweest ook. En dat is, meestal, prima.

Ik moest eerlijk gezegd wel een beetje lachen om de timing van het stuk. De afgelopen jaren heb ik namelijk een patroon ontdekt. Als de avonden en nachten het hoogtepunt, of dieptepunt zo je wilt, bereiken qua onrust kun je de klok er op gelijk zetten, het is volle maan.

Klinkt dat nou niet ontzettend zweverig? Ik vind van wel. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zoiets op zou schrijven, het moederschap doet vreemde dingen met mij. Het overkomt me eigenlijk iedere keer weer, ik vraag me af wat er aan de hand is, ik kijk naar buiten en daar staat dat grote ronde ding aan de hemel. Wonderlijk toch?

Aan de andere kant, je hoort ook wel eens dat er relatief veel kinderen worden geboren met volle maan en dat vrouwen vaak menstrueren in die periode, dus wie weet hangt er iets in de lucht.

Naar aanleiding van het stukje over het slechte slapen zocht ik even op wanneer de maan vol zou zijn. En jawel, op de 22ste, ’s morgens vroeg. Er is dus -as I type- sprake van volle maan en hoewel ik natuurlijk niet weet wanneer het stukje geschreven werd, kan het toch haast geen toeval zijn.

Ben ik de enige met dit soort zweverige bevindingen?