In het kader van de vrije tijd sprak ik op vrijdag af met een paar medemamma’s. We gingen, zonder kinderen, koffiedrinken in de stad. Meestal zien we elkaar in het bijzijn van de kindjes en dat is erg gezellig. De gesprekken die we dan voeren worden logischerwijs nogal eens onderbroken en springen nogal eens van de hak op de tak.

Het leek ons wel wat om eens een echte conversatie te kunnen voeren en vandaar een date. Als we dan toch bezig waren konden we net zo goed voor de goede koffie gaan en aan het tentje waar we afspraken hadden de dames met wie ik afsprak goede herinneringen. Intussen had er een wisseling van eigenaar (en concept) plaatsgevonden dus we waren nieuwsgierig.

Zoals het échte vrouwen betaamd kozen wij alledrie voor een brownie bij de koffie en dat leverde een aardig plaatje op toen de hele handel werd uitgeserveerd. Grappig genoeg was ik niet de enige die dat dacht. Nog voor ik kon gaan zoeken naar mijn telefoon had één van de dames uit het gezelschap die van haar al te pakken.

Ook Daan, degene die ons voorzag van koffie en brownie en die ik met zijn toestemming met voornaam aanspreek, vond het tijd voor een ‘instagrammetje’. Ik moet daar dus om lachen hè, het woord alleen al instagrammetje.

Nu is het maken van een goede foto bepaald geen sinecure. De man is van mening dat foto’s sowieso in landscape-oriëntatie moeten worden gemaakt. Omdat dat blogtechnisch ook handig is, hou ik me daar maar aan. Ook loop ik regelmatig tegen minder ideale lichtomstandigheden aan. Gelukkig is de Instagram voorzien van allerlei verhullende filters dus vaak valt er nog wel iets van te maken.

De koffie en de brownies waren echt nog beter dan de foto kan laten zien. Een volgende gelegenheid ga ik daar gewoon weer naartoe, yum!