9/11 was een vreemde dag. Het begon al met de wekker. Ik werd wakker van de wekker om half acht. Dat was echt al heel lang geleden. Het was dus tijd om in de haastmodus te schieten, want drie kwartier moest er toch echt een kleuter de deur uit. 

In al mijn wijsheid vond ik dat ik eerst wel even Facebook kom bekijken. Echt, zo’n blog is verslavend hoor. Ik wil altijd weten of er al reacties zijn. Ik ontdekte toen per ongeluk dat de volgende president van de Verenigde Staten een kerel zal zijn die ik echt liever niet zou tegenkomen.

Creepy hoor. Dat zo’n man op zo’n positie terecht kan komen. Wat zal dat allemaal voor gevolgen gaan hebben?

Ik kan me dan echt afvragen waar het toch heen gaat met deze wereld en hoe het later zal zijn voor onze kindjes. Om bang en verdrietig van te worden. Daarna bedacht ik me dat ik zelf weinig meer kan doen dan voorleven hoe ik het wel graag zou willen.

Met liefde, empathie en verdraagzaamheid. Een beetje respect voor elkaar. En om dat kracht bij te zetten maar eens een afbeelding van een prachtig voorbeeld daarvan.

Ga ik nu weer verder met voorleven op microniveau. In mijn bubbel. Je moet ergens beginnen hè. Who is with me? ?