In het kader van de wet van Murphy, of gewoon van klein onderhoud zo je wilt, dat hoort er op zich ook gewoon bij, keek de man vandaag eens naar het lampje van onze magnetron.

Dat ding gaf er een paar weken geleden al de brui aan, maar blijkt niet erg essentieel bij magnetrongebruik. Typisch zo’n klusje dat blijft liggen dus. Zelf had ik al eens schaapachtig in de magnetron staan turen, maar ik had echt geen idee waar het lampje dan moest zitten.

Dat bleek niet zo vreemd, het ding is niet te bereiken zonder het hele apparaat volledig open te schroeven. En we hebben het hier over een inbouwmagnetron dus je kunt je de klucht wellicht voorstellen.

We gaan dit gedoe toch maar aan de hand halen. Formeel valt deze reparatie schijnbaar onder de garantie van Atag-apparatuur. Of we dan wel even de voorrijkosten à 70 euro willen neerleggen. Het lampje blijkt ook los te bestellen via hun website, voor slechts dertien luttele eurootjes. Eh… Thanks, but no thanks, we gaan wel langs de locale bouwmarkt.

Iets in mij kan zich daar dus heel hard over opwinden, het is toch bijna schofterig? Dat zo’n lampje het nou een keer begeeft, dat kan gebeuren. Maar moet de consument daar dan een poot voor worden uitgedraaid? Dat is toch gewoon niet zo nodig?

Gelukkig houdt de man wel van een reparatie op zijn tijd. En anders ontdooien mijn boterhammetjes ook prima in het donker.