Drie maanden is mijn mini-baby opeens alweer. Vorige week schreef ik al over de twaalfwekenmijlpaal en hoewel het dicht bij elkaar ligt, vind ik het driemaandenmoment toch ook noemenswaardig. Het eerste kwartaal buiten de buik of het zogenaamde vierde kwartaal is nu écht voorbij en dat is niet te ontkennen.

Van de typische mini-babybuikpijn is nog maar heel soms sprake, de babydochter speelt inmiddels al graag met een rammelspeeltje, heel soms meen ik dat ik iets van ritme bespeur en in het algemeen wordt het net iets makkelijker allemaal.

Ahhhhh ?

Buitengewoon vrolijk word ik van de heerlijke interactie tussen de kindjes. De babydochter kijkt graag naar wat haar broer en zus allemaal uitspoken en op hun beurt entertainen de kleuterzoon en peuterdochter hun zusje met veel plezier. Dat is niet alleen heel leuk om te zien, maar het geeft ook wat rust en ruimte.

Ik vind het wel aardig om te merken dat ik me zo af en toe echt realiseer dat er weer een stap of sprong werd gemaakt door de babydochter. Bij de kleuter en peuter bedacht ik me vaak achteraf dat er weer iets veranderd was. Schijnbaar weet ik inmiddels toch een beetje hoe het dan gaat met baby’s, want nu bij nummer drie zie ik het als het ware gebeuren.

Superleuk is dat. En ik kan u vertellen, het echt kleine is inmiddels al lang verdwenen. En er komt lief, guitig meisje voor in de plaats. Ik word steeds verliefder.