Ergens vind ik het vervelend zo’n moeder te zijn die continu roept dat haar kinderen dingen niet moeten doen, of moeten laten zo je wil. Sommige dingen leg ik daarom wel af en toe uit, maar ik doe ook maar regelmatig of ik het niet zie. Ooit zullen ze wel snappen dat ze dat soort dingen beter kunnen laten.

Zo weten ze echt wel dat op de bank staan en springen niet de bedoeling is. Er zijn ook huishoudens waar dat wel mag, maar dat is weer een ander onderwerp. Toch kies ik er zo af en toe voor om het maar te negeren, al is het alleen al omdat ik zelf knettergek word van mijn eigen gezeur.

Hetzelfde geldt voor raar doen op de trap, eten met de handen, voeten op andermans stoel en zo zijn er eindeloos meer dingen. Gelukkig zit er wat variatie in en daar blijkt dus al uit dat ook zonder eindeloos gemekker van mijn kant dingen wel soort van goedkomen.

Pick your battles, kort gezegd. Zo af en toe ga ik trouwens wel eens een strijdje aan en meestal kom ik er dan achter dat ik de strijd zelf vervelender dan dat waar ik tegen strijd. En dan stop ik er maar weer mee. Niet erg consequent, ik weet het, voorleven helpt vast ook.

Er is iets wat ik echter niet kan negeren, en sneu genoeg is dat de wat onbehouden schattigheid van de kleuterzoon naar zijn babyzusje. Hij zou het liefst met haar slepen, spelen, knuffelen en stoeien. Hij vindt zijn zusje namelijk echt ontzettend lief.

En dus vind ik mijzelf de halve dag in afremmende toestand. ‘Laat je zusje maar’, ‘je mag aaien en kusjes geven’, ‘haal je handen uit haar gezicht’, ‘niet aan je zusje trekken’. Horendol word ik er van, maar het laten kan echt niet, als ik hem laat begaan is dat echt niet fijn voor de babydochter. Geloof me, ik probeerde het uit…

Ooit komt vast het moment dat de kleuterzoon snapt dat je ook op zachtzinnige wijze met elkaar om kunt gaan. En ik weet ook zeker dat de kleuter en de baby een prima band krijgen, de liefde is nu al prachtig om te zien. Voor nu schik ik me maar in de rol van babybewaker.