Het is nog niet eens kerst en toch vliegen de lijstjes met allerlei jaaroverzichtachtige dingen je al om de oren. De meeste sla ik over hoor, het ontbreekt me een beetje aan tijd en bovendien gaan die dingen vaak over nieuws. Daar ben ik niet zo goed in op het ogenblik. Twitter is echter lekker snel, en aangezien ik toch met een drinkende babydochter op de bank zat klikte ik toch maar even op dit lijstje. Soms flauw, soms komisch…
Er lijkt sprake te zijn van een logistiek probleem bij de post. Voor een logistiek bedrijf best een spijtige zaak. Ik zal het even uitleggen. Hier in onze nieuwbouwwijk aan de rand van Eindhoven worden we op het gebied van sommige voorzieningen wat uitgekleed. Zo is er in ons mini-winkelcentrumpje geen muur meer te vinden waar geld uitgetrokken kan worden en is het aantal brievenbussen inmiddels gereduceerd tot welgeteld één. Ok, misschien twee, maar er verdwenen er meer. Nu zag…
De peuterdochter is met veel gevoel voor understatement uitgedrukt een kletskous. Als ze slaapt staat haar mond stil, maar ik wakkere toestand tettert ze werkelijk de hele dag door. Nu schijn ik zelf ook in mijn slaap wel eens te praten dus wellicht hebben we nog geluk. En het gaat over van alles; wat ze ziet, wat ze doet, wat ze deed en wat ze gaat doen. Of haar broer, haar zusje, haar vader, haar opa, het maakt niet uit,…
Met het beginnen met werken is er automatisch een extra aspect ons huishouden binnen komen sluipen. Namelijk het kolven en alle aanverwante toestanden. Nu heb ik inmiddels ruime ervaring daarmee, maar desalniettemin vind ik het toch een gedoe op zich. Het kolven zelf is het makkelijke onderdeel. Op een werkdag van acht uur moet ik één keer kolven, daarmee kom ik de dag goed door en de babydochter heeft voldoende aan de opbrengst. Zo aan het eind van de lunchpauze…
De dag was wat moeizaam. Het begon al met de nacht, de kleuterzoon had last van groeipijn. Knetterzielig want het manneke ligt dan echt ondersteboven in bed door de pijn in zijn benen. En ook nogal enerverend, het komt de nachtrust zeg maar niet ten goede. Vandaar dat ik de wekker maar even negeerde en de juf een mail stuurde toen het hele spul om acht uur nog sliep. We zijn vervolgens rustig opgestaan en leverde de kleuterzoon rijkelijk laat…
Zo af en toe komen er in de social media foto-uitdagingen voorbij waarbij het doel meestal is om gedurende een bepaalde periode dagelijks een bepaald soort foto te posten. Op mijn tijdlijn circuleert momenteel de zwart-wit variant. Het idee daarbij is dat je een week lang iedere dag een zwart-wit foto plaatst uit je dagelijks leven. Met een boeiende restrictie; er mogen geen mensen op staan, en er mag geen begeleidende tekst bij. Dat is voor mij met recht een…
De kleuterzoon heeft me weer eens buitengewoon verbaasd. Zoals u wellicht niet ontgaan is, viel er maandagmiddag wat sneeuw. En wel op dusdanige wijze dat het zo rond half drie volstrekt onmogelijk was om per bakfiets naar school te gaan. Nu had ik een zogenaamde buurvrouwbackup, ik ben immers niet de enige die een kind van school moet plukken, maar het sneeuwen zelf was gestopt en het leek me wel verfrissend om even naar buiten te gaan. Ik las laatst…
Een paar keer per week, namelijk zo’n beetje iedere keer als we in het bescheiden winkelcentrumpje van onze wijk komen, moeten we naar de bakker. Nouja, moeten is een groot woord maar als de peuterdochter dan wel kleuterzoon onderdeel uitmaakt van het gezelschap kan ik er meestal niet onderuit. De kindjes krijgen bij de bakker altijd een stukje peperkoek (voor de niet brabanders: ontbijtkoek) en het is ook gewoon gezellig om er naar toe te gaan. Daarnaast, en dat is…
Het journaal was er zaterdagavond al druk mee en eerlijk is eerlijk, ook ik deed zaterdag enthousiast over de drie sneeuwvlokken die er toen naar beneden kwamen. Code oranje, winters weer, de NS van slag en geen bus die meer reed op zondag zo rond de middag. Opeens was de wereld wit. Dat was alweer een tijd geleden. Voor de peuterdochter was het denk ik zelfs de eerste keer dat ze bewust in de sneeuw rondliep. Ik zal maar bekennen…
Soms heb ik opeens het gevoel dat alles tegelijk komt. Nu bijvoorbeeld. Want opeens realiseerde ik me dat de man en ik nog maar een week geleden door Londen hobbelden en dat dat al weer een eeuwigheid geleden lijkt. Sindsdien rondde ik een cursus af, deed mijn eerste echte stappen bij RSZK Merefelt en vierden we Sinterklaas. Dat alles met een flink zieke babydochter. Ergens is het ook niet heel vreemd dat ik moe ben. Dit weekend is er weer…