De kleuterzoon kan zich werkelijk eindeloos met van alles vermaken. Hij houdt natuurlijk erg van Lego en playmobil, speelt graag met allerlei soorten beesten en knuffels, kinetic sand en klei zijn helemaal leuk, enzovoort enzo verder.
Zijn interesse ligt minder ‘in het platte vlak’ zoals zijn juf dat zo mooi weet te vertellen. Dat is altijd zo geweest. Een beetje kliederen met verf vindt hij nog wel aardig, maar voor tekenen of kleuren loopt hij gewoon niet zo warm. En hij is er derhalve ook niet heel goed in, immers, om kunst te baren moet er geoefend worden.
Op zichzelf is het bepaald geen probleem dat een mens niet bijzonder goed kan kleuren, ik red het al vijfendertig jaar zonder die vaardigheid, maar een beetje handigheid met een pen of potlood is met het oog op leren schrijven wel praktisch.
Ik kan me er niet al te grote zorgen om maken trouwens, wie schrijft er nu heden ten dagen nog veel? Hij kan ook gewoon leren typen, da’s ook handig. Maar dat dan weer terzijde.
Nu hou ik er niet zo van om mijn kleutermannetje heel erg te lopen pushen. Hij moet al genoeg en het lijkt me nergens goed voor om hem thuis ook nog vanalles op te gaan leggen. Daarom dacht ik het goede voorbeeld te gaan geven.
Ik hoop een win-win situatie te creëren. Ik denk er al lang over om zo’n kleurboek voor volwassenen te kopen. Dat kleuren lijkt me een zeer relaxte bezigheid. Ik vond het echter ook nogal onzinnig; een kleurboek voor mij, alsof ik niet genoeg te doen heb.
Nu zag ik mijn kans schoon en kocht een boek met ‘vrolijke griezels’. Ik voorzie allerlei kleurmiddagen, het zal mij benieuwen of ik de kleuterzoon weet te overtuigen van de gein van het kleuren.