Het enige ietsiepietsiemini-nadeeltje aan werken in de zorg* is dat het altijd maar doorgaat. Mensen die zorg nodig hebben kunnen dat nu eenmaal niet uitstellen tot tijdens de kantooruren op de doordeweekse dagen.
Onregelmatige uren dus, en ook op zon-en feestdagen moet er altijd personeel aantreden. Ik vind het wel wat hebben, werken in de avond of het weekend. Het beginnen om zeven uur ’s morgens zal wel nooit mijn hobby worden en werken met in dit geval Pasen is best leuk, maar ook een beetje onhandig.
Met Pasen namelijk, bezoeken wij net als de rest van Nederland, graag familie. En omdat die in ons geval aan de andere kant van het land woont is dat een dag- dan wel Paasvullende activiteit. Dat gaat niet ontzettend goed samen met de een of andere dienst.
De man en ik besloten derhalve op te splitsen. Hij reisde met de kindjes alvast vooruit en ik zou er na het werk achteraan komen. Niet heel gezellig, wel effectief. Want om nou de halve dag te gaan zitten wachten tot moeders eindelijk klaar was met werk was ook zo wat.
Zo kwam ik na het werk thuis in een leeg huis. Ik hing een wasje op, deed iets met kolven en zocht wat spullen bij elkaar die nodig zijn voor een kleine logeerpartij. Vervolgens ging ik door richting station om de trein te gaan halen. En ik moet zeggen, die trein zo in mijn eentje beviel me wel. Ik zocht de stiltecoupé’s bewust op, genoot van het niets zeggen gedurende een paar uur en staarde ongegeneerd eindeloos naar mijn telefoon.
Ik reisde een paar jaar lang dagelijks een uur of twee met de trein en ik had toch niet gedacht dat ik daar zo relaxed van kon worden. De hele trip duurt inclusief bus een kleine drie uur. Tijd genoeg om heel zen te worden lijkt me. Heel veel langer hoefde het ook niet te duren, die tijd alleen. Want hoewel ik de stilte en rust heerlijk vond, miste ik het hele spul stiekem ook wel weer. Op naar een lekker druk en gezellig Paasvervolg in opgeladen toestand!
*issues als onderbetaling en personeelstekorten laat ik voor het gemak even buiten beschouwing