Een vriendinnetje deelde een prachtige foto van haarzelf met op haar buik een vers geboren baby’tje en daarnaast haar kleuter en peuter. Het plaatje raakte me.
Allereerst natuurlijk omdat ik blij voor haar ben. Zo mooi dat haar mini er is en haar bijschrift ‘Rijkdom’ dekt de lading uitstekend. Want heel cliché, maar er kan werkelijk geen geld ter wereld op tegen zo veel geluk.
De foto nam me ook mee terug naar ruim een jaar geleden. Toen de dreumesdochter nog zo’n pasgeboren gupje was. Het lijkt gisteren en tegelijkertijd een eeuwigheid geleden. Onvoorstelbaar hoeveel ze intussen is gegroeid. Maar ook hoeveel we met zijn allen intussen zijn gegroeid.
Wat me vooral iets deed was het bewustwordingseffect wat de foto op me had. Bewust van het feit dat we écht heel veel hebben en daar best wat actiever stil bij mogen staan zo af en toe. In de haast van het dagelijks leven vergeet ik dat wel eens een beetje op het ogenblik.
Ter relativering van dit haast misselijkmakende clichéstukje kan ik u overigens melden dat ik tot dit wonderbaarlijke inzicht kwam terwijl voor het eerst sinds lange tijd helemaal alleen van mijn koffie genoot.
Foto: zo’n beetje een jaar geleden