Dat mijn gupjes op elkaar lijken weer ik heus. Qua uiterlijk zijn vooral nummer één en drie vooralsnog zo’n beetje hetzelfde, maar ook nummer twee sluit naadloos in het rijtje aan. Karaktertechnisch zijn de verschillen wat mij betreft aanzienlijk duidelijker, maar dat even terzijde.

Wat ik zelf wat minder goed zie, is of mijn gupjes nu op mij of op de man lijken. Natuurlijk hebben ze van ons allebei wat weg, maar ik zie dat dus nooit zo. Ik ben er dan wel weer van overtuigd dat ik ongeveer weet hoe de kleuterzoon over zo’n dertig en zestig jaar uitziet, in die zin maak ik me geen illusies; de man en zijn vader hebben sterke genen.

Toch had ik afgelopen week een spiegelmomentje. Beide meisjes waren bij Villa Yip en tot mijn grote vreugde werken ze daar tegenwoordig met een soort verslagapp. Gedurende de dag maakt men wat foto’s en plaatst een verslagje online van wat er zoal gebeurt. Superleuk.

Zo kwam het dat ik op mijn werk tijdens de koffie een plaatje van de dreumesdochter onder ogen kreeg*.

Op de betreffende foto kijkt ze nu niet direct bijzonder blij, en bij nadere studie ook niet per se ongelukkig. Ik hoor haar wel zo’n beetje denken ‘ik weet niet wat ik hier van vind’ en in de frons die ze trekt herken ik mezelf dus helemaal.

Boeiend om te ervaren dat je jezelf zo terug kunt zien in een bepaalde blik of uitdrukking. Ik ben benieuwd of me dit nog veel vaker gaat overkomen.

*Het is kwalitatief niet de beste foto, waarschijnlijk tot gruwel van de man is het een bewerking van een screenshot. Sorry…