Met dank aan blogger DolleMoeder leerde ik afgelopen weekend dat het fenomeen waar ik de laatste tijd geregeld last van heb ook daadwerkelijk iets is in moederland.
Ik ben in huis zeg maar nogal populair. Als melkvoorziening, als stoel, als zitzak, als leunelement, etcetera, etcetera. Het gevolg daarvan is dat er een heel groot deel van de tijd wel ergens een kind aan me zit en hoewel dat doorgaans op zichzelf ergens wel lief is, word ik er op het ogenblik geregeld nogal kriegel van.
En wel in zo’n mate dat ik het liefst gillend weg zou rennen als de peuterdochter of kleuterzoon zich weer eens gezellig tegen me aan nestelt.
Zoals het een echte moeder betaamt voel ik me vervolgens schuldig over die neiging. Want het is toch fijn dat de kindjes graag willen knuffelen.
Het blijkt dus iets te zijn waar meer mamma’s last van hebben en iemand heeft er zelf een naam voor bedacht. Touched out. Ik zal eens een Nederlandse definitie proberen te formuleren:
Het gevoel dat iedere aanraking (van kind of partner) teveel is door een overdosis aan lichaamscontact.
De aloude wijsheid ‘gedeelde smart is halve smart’ komt hier schijnbaar on de hoek kijken want ik ben helemaal blij dat ik niet de enige ben die dit gevoel ervaart. De volgende keer dat ik volstrekt overprikkeld ben door het geplak van de kindjes ga ik zonder me schuldig te voelen in een hoekje zitten waar ze me niet zien.
Zijn er meer mensen die dit fenomeen herkennen?
Foto: een wat blurry plaatje, mijn telefoon is ook touched out geloof ik
One comment