Das dus afgerond echt veertig. Twee keer achttien en in mijn beleving best oud. Ik meen te weten dat de ‘aftakeling’ op zowel fysiek als mentaal gebied al ergens in de twenties begint. Daar ben ik dus ruimschoots voorbij.

Het klinkt wellicht bejaard, maar ik vind dat best voelbaar. Herstel na flinke inspanning gaat langzamer, blessures zijn eerder opgelopen en over het herstel daarvan wil ik het niet eens hebben. Veel drinken of veel te laat naar bed gaan gaat ook aanzienlijk minder goed dan toen ik op de helft van deze leeftijd was.

Dat gezegd hebbende, weet ik inmiddels veel beter in te schatten hoe ver ik kan gaan en wanneer het dan tijd is voor fysiek of mentaal herstel. Met alle ervaring die inmiddels is opgedaan kan ik aardig compenseren.

Als ik verder ga met melancholisch doen ben ik ook wel soort van trots op wat er inmiddels bereikt is. Een kerel, drie kiddo’s, een baan en een opleiding. En we houden de hele toestand toch maar draaiende.

Overall dus best positief. Op naar de zevendertig dus maar. Of naar de tweeënzeventig zo je wilt!

Foto: via Pexels