‘Schrijf hier maar eens een blog over’, zo zei de docent tegen me, terwijl ze met een vermaakt maar toch ook lichtelijk verbaasd gezicht naar de taferelen keek die zich in de klas afspeelden.
Ik vond het eerst even leuk dat mijn blog schijnbaar bekendheid geniet onder de docenten (even zwaaien ?) en daarna ging ik eens nadenken over het onderwerp. Toen vervolgens een andere docent later op de dag een duidelijke poging deed om in te spelen op mijn/ons verantwoordelijkheidsgevoel* besloot ik om er dan inderdaad maar een stukje aan te wijden.
Het is namelijk best een boeiend gebeuren, zo’n klas binnen zo’n school. Sowieso is het interessant om de dynamica binnen klassen te bekijken, maar zo’n bbl klas heeft nog wat extra dimensies.
Het betreft een club volwassen mensen met al een berg werk- en/of levenservaring die bij elkaar worden gezet. Iedereen heeft hetzelfde doel, namelijk een diploma verpleegkunde halen en het hele werken en leren concept doet een beroep op je zelfstandigheid en de genoemde volwassenheid.
Tegelijkertijd zijn de schooldagen met recht schools. Je loopt de hele dag met je jas en je tas van lokaal naar lokaal. Wacht tot een docent de deur van het slot haalt en bij een aantal vakken ben je min of meer overgeleverd aan op zijn minst wonderbaarlijke examennormen waar eenvoudigweg niet over te praten valt. Niet echt een volwassen manier om benaderd te worden dus.
Er wordt dus volwassen gedrag verwacht en maar er is ook sprake van paternalisme. Beide opzich begrijpelijk. We zijn immers volwassen mensen en we zitten immers op school.
Deze tegenstelling zie je, bij momenten, ook terugkomen in het gedrag van de groep. Ik heb de indruk dat dat niet altijd als even positief wordt ervaren, maar het is sowieso boeiend om te bekijken.
Ik moet er nog eens over denken wat ik vind van de verantwoordelijkheid die mij en enkele klasgenoten min of meer in de schoenen werd geschoven. Ga ik intussen rustig verder met werken aan dat diploma over anderhalf jaar.
*de specificaties laat ik bewust even in het midden
Foto: onderwijl leren we van alles. Bijvoorbeeld over de verzorging van een tracheostoma. En ik moest natuurlijk even op de foto met het slachtoffer.
3 comments
Ik geef les aan volwassenen (mensen die lactatiekundige of borstvoedingscoach willen worden, meestal al jarenlang werkzaam in een zorgberoep) en ik herken die dynamiek vanaf de andere kant. Veel groepen (of delen ervan) zie je veranderen van volwassenen met volwassen gedrag en verantwoordelijkheden in een stel pubers in de schoolbanken, inclusief smiespelen en giebelen. En dan geef ik niet eens les in een schoolse omgeving, maar veelal in gehuurde zaaltjes of vergaderruimtes.
Ik heb het er wel eens over met mijn collega-lesgevers en we komen er niet achter hoe het komt en waarom het in de ene groep veel sterker is dan in de andere. Wij hebben wel het idee dat het sterker is in groepen die door hun werkgever als groep op bijscholing worden gestuurd dan bij mensen die individueel inschrijven.
Intrinsieke motivatie speelt vast een belangrijke rol! Boeiend dat je die transitie naar giebelpuber
Dat je die transitie herkent dus. Ik hoor het graag als je de crux mocht begrijpen. Ook als onderdeel van de klas vind ik het lastig.