Omdat we sinds donderdag een heus peutermeisje in huis hebben was het zaterdag nog een keer feest. De ervaring leert dat een hele middag met veel mensen in ons betrekkelijk kleine woonkamertje hangen geen doorslaand succes is en daarom brachten we een deel van het feest door bij Ballorig*.

Zoals wel vaker was de voorbereiding van onze kant vrij matig. Er moesten nog boodschappen gedaan worden, er moesten cadeaus worden ingepakt, die ik gelukkig nog wel geregeld had. Ook de communicatie had beter gekund, zo bleek toen de schoonmoeder appte of het feest wel doorging. Ze stonden bij ons thuis terwijl wij al tussen de speeltoestellen zaten.

Toch kwam het uiteindelijk allemaal goed. De kids speelden heerlijk, in de speeltoestellen, en vooral ook samen. De groepdriezoon en kleuterdochter vinden het geweldig om met hun grote nichtjes te spelen. Die meiden vinden hun kleine neefje en nichtjes op hun beurt ook best schattig. En zo af en toe in zo’n speeltuin is ook best leuk als je tienplus bent.

Opvallend en welhaast verrassend vond ik ook de zorgzaamheid van de groepdriezoon naar zijn jongste zusje. De peuterdochter bleek nogal fan te zijn van de glijbaan in het ‘grotekinderendeel’, met eindeloos geduld werd ze daarin begeleid door haar grote broer. Die haar steeds keurig hielp met de obstakels die ze zelf niet te boven kwam.

Vervolgens liep hij eindeloos rondjes met de peuterdochter die perse op een fietsje wilde zitten wat ze zelf nog niet vooruit kreeg. U begrijpt, ik was een trotse mamma.

Na alle speelperikelen aten we thuis met zijn allen taart en later fixte de man nog een dinerbuffet. Prima geslaagd feest!

* zo’n indoorspeeltoestand, ook wel krijspaleis genoemd maar werkelijk de hemel voor kids.