De laatste tijd denk ik zo’n beetje iedere dag heel cliché ‘wat wordt ie toch groot’. De groepdriezoon begint het hele leesconcept wat door te krijgen, is de zorgzaamheid zelve naar zijn zusje en speelde vanochtend ook heel schattig met de buurdreumes. Zijn tekeningen beginnen steeds mooiere kunstwerken te worden en hij maakt geregeld de meest grappige analyses. De man zette deze opmerking op twitter:
Geniet zo van #Micah’s messcherpe analyses – we kijken Bokito’s ontsnapping terug en ik wijs op toen nog witte politieuniformen: “Meer pilootachtig en als je ze vies maakt, moesten ze bij de witte in plaats van gekleurde was” 👮♂️🤔
— Joris Korbeeck (@korbeeck) April 6, 2019
Eerder op de zaterdag werd ik ook al geraakt door de mooie zienswijze van ons manneke. We stapten een speeltuintje in (het was heerlijk weer en daar moesten wij natuurlijk gebruikt van maken) waar ook een paar netjes aangelijnde honden zaten. Mamma, zo zei hij, je moet mijn zusje wel goed beschermen hoor, want voor haar zijn de honden leeuwen.
Zo lief vind ik dat. En zo mooi dat ie daar bij stil staat. Hij verplaatst zich inmiddels zeer succesvol in de beleving van de peuterdochter en is zelfs geregeld in staat om haar belang voor het zijne te laten gaan. Ik heb geen idee of dat een ontwikkelingsstap uit de ‘oei, ik groei’ is, maar ik vind het wel bijzonder om te zien.