Het thema van het ogenblik, en dan vooral bij de dames, is alles wat te maken heeft met elfjes en eenhoorns. Eerder toonden de meisjes zich nog niet zo enthousiast over de magische wezens, maar een tv-serie bracht daar verandering in. Het moest er natuurlijk sowieso een keer van komen en ik moet ze nageven, hun timing is mooi.

Want zeg nou zelf, in een wereld die op zijn kop staat kun je je toch maar het beste verliezen in een wereld van magische wezens? Ik zou me vervolgens ook heel diepzinnig doordenkend kunnen afvragen wat het dan betekent dat ze juist nu gegrepen werden door het unicornvirus.

Hebben ze het nodig om de enge/rare/veranderde wereld te ontvluchten? Gaat het wel helemaal goed met ze? Zien we iets over het hoofd? Maar ik geloof dat het allemaal wel meevalt.

Natuurlijk zijn het rare en nare tijden. En daar krijgen ze echt van alles van mee. Ze gingen naar de noodopvang, zagen daar eindeloos verschillende juffen en meesters en nauwelijks klasgenoten. De zwemles gaat niet door. Opa’s en oma’s zagen we alleen via beeldschermen en worden dus vreselijk gemist. En iedereen blijft maar hameren op dat eeuwige handenwassen.

Ik bedoel, je zou van minder van je apropos kunnen raken, maar desondanks hebben de man en ik het gevoel dat onze kids er eigenlijk best goed mee dealen. Ze nemen het zoals het komt en vinden het ergens ook wel lekker om veel thuis te zijn. Er is eindeloos de tijd om met de unicorns te spelen.

En dus kan ik het niet laten om zo af en toe te denken aan deze uitspraak die zo af en langskomt op de social media:

Want het is wel knetterdruk geweest de afgelopen tijd en ik kijk erg uit naar weer een beetje normaal doen met zijn allen. Hoe dat er dan ook precies uit mag zien. Tot die tijd: doe ons maar een blauwe, met een zilveren hoorn.