Dementie is dus echt een ongelofelijke eikel. Op een werkelijk onnavolgbare wijze houdt die ziekte huis in de hersenen van haar slachtoffer. Bij geen mens gaat dat precies hetzelfde, maar er zijn wel vaak patronen.
Met het begin van dementie heb ik weinig ervaring, maar als ik het zo inschat moet daar een heleboel verwarring en frustratie bij komen kijken. En verdriet en angst ook kan ik me zo voorstellen. Want hoe eng moet het zijn door te hebben dat het mis gaat in je hoofd, dat je de grip op alles verliest en dat je geen idee hebt waar het gaat eindigen.
Mensen die bij ons komen wonen hebben over het algemeen weinig tot geen ziektebesef. Ze hebben geen idee dat er iets met ze is en zijn vullen de gaten in hun besef in met eigen interpretaties.
De actualiteit verdwijnt over het algemeen als eerste in de mist. Mensen hebben geen idee hoe oud ze precies zijn en verwarren hun kinderen vaak met bijvoorbeeld broers of zelfs ouders.
Veel mensen zijn altijd maar op zoek. Naar hun ouders, naar huis, naar de kinderen. En ze snappen werkelijk niet waar alles en iedereen toch is. Het is compleet logisch dat die totale verwarring leidt tot wat we als zorg ‘gedragsproblemen’ noemen.
Als je de weg zoekt, ga je die immers vragen. Als er opeens allemaal vreemden in je woonkamer zitten wijs je die de deur. Als je vrouw kwijt bent ga je die zoeken. En als dat niet lukt word je soms boos. Of verdrietig. Of angstig. Of zorg je dat de mensen die je wel ziet je niet alleen laten.
Gelukkig zijn er ook dingen die helpen. Ritme bijvoorbeeld. Voorspelbaarheid. Herkenbare dingen en herinneringen. Het is dan ook heel mooi om iemand de stem van een geliefde te zien herkennen. Of enthousiast te horen vertellen bij foto’s van vroeger.
Muziek is schijnbaar ook iets wat vast in de hersenen verankerd zit. Zelfs bij mensen bij wie de dementie al vergevorderd is, zie je dat ze muziek herkennen en er van genieten. En dat levert prachtige momenten op.
Op de foto collega Anky, die met een glimlach vastlegt hoe één van onze bewoners feilloos de tekst van een voor hem bekend liedje meezingt en er zelfs een dansje bij doet. Dat zijn de momenten waar we het voor doen.
De betreffende bewoner kan ik natuurlijk niet zomaar hier op mijn blog zetten. Deze foto is wel geplaatst met toestemming van Anky.
2 comments
Tijdens mijn eerste soort chemo,AC genaamd ,heb ik letterlijk drie maanden in een roes geleefd,mijn hoofd voelde als afgesnden van mijzelf en gesepareerd van de omgeving.
Info kwam slow motion binnen, mijn neurotransmissie weigerde tempo te maken.
Ik hoorde mijzelf niet volledig adequaat reageren ,wetend dat er iets niet klopte maar niet in staat om t te herstellen.
Woorden van gelezen boeken of gekeken films stonden los van elkaar,niks was meer compleet,logisch,niks vormde meer een geheel.
Handelingen moesten lang overwogen worden en twee aandachtspunten tegelijk was ondenkbaar,het denken was puur herinneren,niet meer dan dat.mijn geboortedatum was mijn pincode geworden en mijn rin( werk code) was mijn telefoon nummer geworden,cijfers konden niet langer geassocieerd worden.
Gedurende die eindloze maanden heb ik vaak geroepen “geef me aub mijn hoofd terug,geef me mijn celebrale vermogen terug,zo niet laat me aub gaan”.
Gedurende de maanden van herstel heb ik continu gedacht” zo moeten mensen die lijden aan beginnende dementie zich ook voelen”.
Afschuwelijk,onmenselijk.
Sinds die ervaring ben ik altijd “blij” als clienten die fase voorbij zijn en zich in hun nieuw wereld bevinden,niet langer bewust van hoe t ooit geweest is.
Voor de mensen aan t begin van hun proces,zal ik voor altijd meer compassie en emphatie voelen.
Want ooit ,voor een korte periode( godszijdank) heb ik,denk ik,gevoeld wat zij voelen,.
Ja,celebrale achteruitgang is een eikel,genadeloze ziekte.
Dank voor je reactie Sandra ?. Wat een heftig proces moet dat geweest zijn.
De angst, onrust en woede van mensen zijn wat mij betreft totaal invoelbaar. Hoe lastig soms ook.