Het zijn nog altijd rare tijden bij ons op de PG. En naar het zich laat aanzien, zal dat ook nog wel een tijd zo blijven. Na een pittig weekend meldde ik mij maandagochtend om zeven uur met wat kleine oogjes wederom op de werkvloer. Daar had ik voor de gelegenheid een korte dienst die zonder bijzonderheden verliep. Toch prettig.

Het was op de fiets naar huis dat ik me bedacht dat er in alle hectiek die gaande is, ook hele mooie dingen gebeuren. Één van die verschijnselen is de collegialiteit die opeens zichtbaar wordt:

Ik was nog geen vijf minuten begonnen toen mijn collega/leidinggevende naast me zat om te checken hoe het ging. Ze realiseerde zich terdege dat het een zwaar weekend was geweest. Hoe fijn is het om dan opgevangen te worden.

Ons halve team zit ziek thuis. Dat betekent heel veel op te lossen diensten en vanuit allerlei hoeken wordt meegedacht en opgelost. Bepaald niet vanzelfsprekend, want een blik zorgpersoneel opentrekken is echt niet aan de orde. Daarnaast gaat het werken in een cohort je letterlijk en figuurlijk niet in de koude kleren zitten. Daarom een groot dankjewel voor alle bijspringende collega’s.

In zo’n cohort ga je niet zo gemakkelijk van de afdeling af. Daar moet je namelijk een extra ronde voor omkleden. En zelfs al doe je dat, dan is het nog altijd niet echt wenselijk om door het huis te gaan zwerven. Alles om besmetting te voorkomen. Dientengevolge ben ik geregeld telefonisch aan het shoppen om spullen die ik normaal zelf buiten de afdeling zou gaan halen. En echt iedereen die ik bel, doet zijn (ok, meestal haar) uiterste best om te helpen.

Van onze buurcollega’s, en zij hebben hun portie cohort zelf ook bepaald gehad, kregen we maandag zelfgebakken lekkers naar binnen geschoven. Zo ontzettend lief.

Wat ik me ook realiseerde, is dat ik de collega’s die ziek zijn gewoon mis. Niet alleen omdat al hun diensten moeten worden opgelost. Maar omdat de vanzelfsprekende dynamiek opeens helemaal anders is. Dat laatste is op zichzelf wellicht weer best leerzaam en verfrissend, maar ik mis de vertrouwde situatie en mensen wel echt.

En dan is er een specifieke collega steeds in de gedachten van het hele team. Voor haar heeft deze uitbraak wel een hele nare wending genomen. Het voelt machteloos om helemaal niets te kunnen doen. We blijven aan haar denken.

Waardevol dus. Al die collega’s. Ik zou dan nog iets op kunnen schrijven over dat we zoveel leren met zijn allen of dat ik denk dat we uit deze situatie van alles meenemen voor in de toekomst. En dat is vast en zeker waar hoor, maar voor nu hou ik het bij de waardevolle collega’s.


Plaatje via Pexels