Het had er van te voren alle schijn van dat deze week een week van verandering zou worden. De peuterdochter ging afsluiten bij het kinderdagverblijf en beginnen op school en op werkelijk precies dezelfde dagen vonden de verkiezingen plaats en volgde logischerwijs de uitslag.
Op papier lijken beide gebeurtenissen garant te staan voor grote veranderingen, in de praktijk blijkt het toch mee te vallen. De peuterdochter vermaakte zich als vanouds op haar laatste Yip-dag. Haar feestje was wat rustig door veel zieke kindjes, maar ze had plezier met het instrument dat ze had mogen kiezen en een mooie kroon.
Ik geloof dat de schok voor de man en mijzelf groter was; na achtenhalf jaar komen we na deze week niet meer bij Villa Yip. Dat is toch even wennen. Ik ga ook moeten wennen aan het vullen van drie broodtrommels en het managen van de playdates van drie kids.
De peuterdochter mocht op donderdag nog een dagje gaan oefenen op school. Deze keer bij een andere juf en ook dat verliep prima. Het meiske kwam compleet afgepeigerd aan de hand van de juf naar buiten maar was toch het liefst nog met een nieuw vriendinnetje mee gegaan. Ik denk dat het goed zit.
In een heel ander perspectief had ik gehoopt dat er een impactvolle verandering plaats zou vinden. Een substantiële verschuiving in de machthebbende partijen had mij wel wat geleken. En dan wel graag richting linkse partijen die de klimaatcrisis hoog genoeg op de agenda hebben staan.
De verandering lijkt echter ook op dit gebied tegen (of mee, net hoe je het ziet) te vallen. En zo kabbelt alles eigenlijk weer rustig verder.
Hoewel ik natuurlijk stemde en de peuterdochter begeleidde in de gang naar de basisschool, kan ik vanuit mijn positie weinig doen aan de verkiezingsuitslag en het groter groeien van mijn jongste spruitje. En als je ergens niets aan kunt doen heeft het ook bijzonder weinig zin om je er druk om te maken.
Ik beweeg dus maar gewoon een beetje mee met de veranderingen die er komen. We zullen zien hoe het er over een paar weken weer voorstaat.