Inmiddels schreef ik al een aantal stukjes over de transitie van peuter naar kleuter van ons jongste gupje en alle gevolgen daarvan. Nu de eerste schoolweek achter de rug is, leek het me wel aardig om daarop terug te kijken en de start van het nieuwe tijdperk eens te beschouwen.
Dan schrijf ik iets over dat de kleuterdochter zich eigenlijk vrij moeiteloos heeft aangepast. Dat ze volgens de juf lekker meedraait. Dat ze ook al succesvol een middag meedraaide bij sportstuif. En dat ze ook in haar gedrag al een paar flinke stappen richting het definitieve kleuterschap heeft gezet.
Wat ik me vandeweek echter ook realiseerde is toch een ding. Met het afsluiten van het peutertijdperk is nog iets definitief afgesloten. We werkten er al een tijdje naar toe en daardoor ging het wellicht vrij geruisloos, maar toch.
Tot een week geleden dronk ons jongste meisje voor het slapen gaan nog bij mij. Niet dat er nou veel te drinken viel hoor en als de man haar naar bed bracht ging dat ook goed, maar doorgaans werd er ongeveer één keer per etmaal gedronken.
Ergens vorig jaar vroeg ik mijn peutertje al eens tot wanneer ze dat ging doen en haar antwoord was glashelder. Als ik vier ben stop ik. Dat leek mij een mooi voorstel en derhalve kwam vorige week het moment dat ik haar naar bed bracht en er niet gedronken werd.
Ik had me daar allerlei sentimentele toestanden van mijn kant bij voorgesteld, maar ik vond het eigenlijk wel prima. Het was ook gewoon klaar. De kleuterdochter moest er wel echt even aan wennen en liet nog een traantje. Een paar dagen later neemt ze geheel vanzelfsprekend een paar slokken water uit haar flesje en gaat slapen.
Daarmee is toch een bijzonder tijdperk voorbij. Sinds de geboorte van de groepvierzoon ben ik op een paar maanden na altijd voedende geweest. En in die paar maanden was ik zwanger. Ruim achtenhalf jaar heeft de periode van voeden geduurd en gedurende totaal zo’n drie jaar voedde ik er zelfs twee tegelijk.
Het is goed zo. Mooi dat het liep zo als het liep en ook dat het nu klaar is. Het einde van een tijdperk waar ik best een beetje trots op ben. Daar moest ik toch een stukje aan wijden.