Bij ieder stukje wat ik tik over het werken in de zorg, vraag ik me af waarom mensen dit nou zouden moeten lezen. Het antwoord is natuurlijk altijd dat niemand het moet lezen en daarnaast is een belangrijke afweging dat men het wel moet mogen lezen.

Ondanks deze afwegingen besluit ik toch geregeld om dingen, hopelijk netjes anoniem, op te schrijven. Omdat ik dat zelf fijn vind en niet in de laatste plaats om uit te leggen wat het verpleegkundige vak toch zo mooi maakt. Daarnaast is dit specifieke stukje ook nog speciaal voor een mij dierbare zorgvrager.

Zoals ik vandeweek al schreef heeft iedere zorgvrager zijn of haar bijzondere verhaal. Dat klinkt flauw, maar zo ervaar ik dat echt. Iedereen komt via een andere weg bij ons terecht en de zorg is ook echt voor iedereen anders.

Sommige zorgvragers weten linksom of rechtsom een extra bijzonder plekje in de harten van de zorgverleners te veroveren. Door hun achtergrond, door hun persoonlijkheid, door hun ziektebeeld. Het kan van alles zijn, en een combinatie van factoren kan ook aan de orde zijn.

Zo hadden we op een van mijn afdelingen iemand in zorg. Als er contact was, dan was het echt prachtig. Maar die momenten werden steeds zeldzamer. Zonder contact was er vooral heel veel lijden. We deden er met alle betrokkenen alles aan om het lijden te verlichten maar we stonden na al die pogingen met de rug tegen de muur.

Wat gunden we deze dierbare zorgvrager toch de rust en wat was de weg daar naartoe intens. De rust kwam uiteindelijk en er was opluchting bij iedereen. En ook wel vragen en natuurlijk verdriet.

Wederom was ik vereerd en geraakt dat ik een bijdrage mocht leveren in het proces. Direct aan het bed, in contact met familie, in ondersteuning aan collega’s. Het is echt ontzettend mooi om een klein steentje bij te kunnen dragen.

Ga maar… was het thema van de laatste dagen. I hope you found your peace 💕.