Verantwoordelijke dienst had ik het weekend. Ik mocht op zaterdag en zondag van zeven tot half vier aantreden op de merefelt en bij situaties waarbij de zorg op de afdelingen er even niet uitkomt bedenken wat dan handig is om te doen. Meestal komt het vooral neer op even meekijken en denken. En ook bedenken of er al dan niet een dokter moet worden betrokken.
Dat kunnen hectische diensten zijn waarbij werkelijk de gekste dingen voorbijkomen en je de hele dag de benen onder het lijf vandaan rent. Het kan ook meevallen. Dat laatste hoopte ik. Ik had een drukke week gehad, een avonddienst op de vrijdag en dus leek het me heerlijk om rustig hier en daar wat te helpen en ook wat administratie bij te werken of zelfs iets met lezen of scholing te doen.
U zult begrijpen, het was wishful thinking wat ik daar deed. De bezetting was suboptimaal doordat een aantal collega’s ziek waren geworden en ook mijn back-up collega op de hospice was ten prooi gevallen aan een zeker virus.
Vroeg op de zaterdagochtend hoorde ik over een positief geteste cliënt en daarna werd ik gebeld over een zieke dame op dezelfde afdeling. Tel daar die besmette collega’s bij op en alle alarmbellen gingen af. Het werd een drukke zaterdag. De betreffende afdeling moest in quarantaine, er moest van alles voor worden geregeld, allerlei cliënten moesten worden getest en dan waren er ook nog de vragen van de rest van het huis.
Ik zal daar maar eens bij bekennen dat ik van deze hele toestand behoorlijk onzeker werd. Één situatie is prima, maar nu kwam er wel veel bij elkaar. Er moest geprioriteerd, snel geschakeld, hier en daar een beslissing genomen, kan ík dat allemaal wel?
Op zondag bleek de beslissing van zaterdag om de afdeling te sluiten en die dag geen bezoek te laten komen helaas de juiste. Een heel aantal cliënten blijkt weer besmet en we tuigen het hele covid circus dus maar weer op. Ik pleegde een hele berg telefoontjes, mijn hart brak werkelijk toen ik een geplande opname moest uitstellen en tussendoor had ik ter compensatie een heerlijk moment met een zorgvrager.
Die viel namelijk letterlijk op mijn schouder in slaap nadat ik diegene overstuur van de gang had geplukt en naar het toilet hielp. Waarschijnlijk een complete toevalstreffer, maar ik mag graag denken dat het aan mijn kalmerende kwaliteiten lag. Mij hielp het in ieder geval om mijn zondagse zen een beetje te behouden.
De zaterdagse zen was de dag ervoor even ver te zoeken geweest, maar het stoom afblazen bij een fijne collega was daarin erg helpend.
En zo had deze draak, eh zuster weer eens een enerverend weekend. Ik heb er geloof ik veel van geleerd en hier en daar nog wel iets te evalueren. En het blijkt maar weer, van die covid toestanden zijn we nog niet af.