Ja, zo opperde een enthousiaste collega een paar maanden geleden, we moeten een ‘keek op de week’ gaan houden. Het idee daarvan is dat we per toerbeurt iets vertellen over een interessant/actueel onderwerp in het vakgroepoverleg. En gewoon omdat het kan moet je er ook bij trakteren. Op cake. Of iets anders.
Zo geopperd, zo gedaan en ík ontdekte dat mijn toerbeurt op vrijdag de 13e valt. De afgelopen weken lette ik daarom extra op of ik nog iets interessants voorbij zag komen, en ik moet zeggen, dat is toch vrij regelmatig. Zo vond ik iets over opiatenverslaving, dat schijnt ook hier inmiddels behoorlijk Amerikaanse vormen aan te nemen.
Ik las ook iets over het vervangen van het ene plasmiddel door het andere bij acuut hartfalen. Als ik dat hier opschrijf klinkt het ontzettend saai, maar voor een medische vakgroep in de ouderenzorg is het bepaald relevant.
Het meest boeiende vond ik geloof ik een artikel wat ik las over het rapport palliatieve zorg in 2050 van het RIVM. Het RIVM stelt onder andere dat mensen in 2050 doorgaans zelf de regie over het nadenken over te nemen beslissingen in hun laatste levensfase.
Mijns inziens geheel terecht worden er bij die aanname in het artikel wat kanttekeningen geplaatst. Want het nemen van die regie vraagt nogal iets en ik durf me wel af te vragen hoeveel mensen dat kunnen en willen.
Kijk, dat de meeste mensen liever geen kasplantje willen worden of snakkend naar adem ten onder willen gaan, is best logisch. En dat kan iedereen wellicht vantevoren bedenken. Maar in het ingewikkelde land van ziektebeelden en eindeloze mogelijkheden qua behandelingen is het geen sinecure om te beslissen wat je wilt. Het lijkt mij al best lastig om daar iets zinnigs over te zeggen, laat staan als je maar heel weinig weet van die medische wereld.
Ik moest hier aan denken toen ik in gesprek was met een van de kinderen van een nieuwe bewoner. De betreffende bewoner was niet meer goed bij machte om beslissingen te nemen en de kinderen vroegen zich steeds af of de medische molen waar ze in waren beland nu wel de juiste plek was.
Natuurlijk was het zinvol geweest om hier eerder over na te denken en wellicht is dat over 25 jaar inderdaad vanzelfsprekender dan nu. Maar gezien de complexiteit van het hele verhaal en alle onzekerheden die er bij komen kijken denk ik dat daarbij ook best een stuk van de regie bij een betrokken medisch behandelaar mag liggen. De kunst is dan om écht samen een beslissing te nemen en niet de regie maar klakkeloos neer te leggen bij iemand die daar eigenlijk niets mee kan.
Dat gezegd hebbende voorzie ik dat mijn bijdrage voor de keek op de week over het vervuilende karakter van diclofenac gel zal gaan. Dat legt aanzienlijk makkelijker uit namelijk. En we eten er koekjes bij. Uit een mooie koektrommel.