Met het aanbreken van de vakantieperiode valt het niet mee om de roosters dicht te krijgen. Dat was sowieso al een behoorlijke, zo niet onmogelijke, opgave en met alle vakanties al helemaal. Het lastige is alleen dat de zorgvraag niet op vakantie gaat, en dus kan de zorg niet zomaar worden afgeschaald.
Vandaar dat we op zoek zijn naar andere manieren om met de vakantieperiode om te gaan. Eén van die manieren is dat we als behandelaren gevraagd zijn om waar mogelijk iets mee te doen in de zorg. Toen ik het daar vandeweek op één van mijn afdelingen over had, kreeg ik de vraag of ik niet wilde aansluiten bij de wekelijkse muziekochtend.
De muziekochtend wordt georganiseerd door het team van welzijn en een hele club enthousiaste vrijwilligers. Er sluit ook altijd iemand van de zorg aan omdat er nogal eens ondersteuning nodig is bij bijvoorbeeld een uitstapje naar het toilet.
Ik moet bekennen dat ik me eigenlijk een beetje schuldig voelde toen ik ja zei op dit verzoek. Dit soort activiteiten waren voor mij toen ik nog op de zorgvloer stond namelijk de absolute krenten uit de pap. En als ik bij de muziek zou gaan zitten, zou ik dat afnemen van collega. Er werd me echter verzekerd dat ik me daar niet druk om hoefde te maken en zo stond ik op vrijdagochtend klaar voor een feestje.
Muziek en dementie kan echt een gouden combinatie zijn en deze ochtend was voor mij een cadeautje. Het is zo mooi om mensen, die soms nog maar heel weinig hebben, te zien genieten van een bekend liedje. Het is een voorrecht om naast iemand te kunnen gaan zitten, een hand vast te pakken en dan samen mee te zingen.
Of om iemand voorzichtig uit te nodigen voor een dansje en dan te voelen dat het ritme het even lijkt te winnen van de Parkinson.
Deze momenten van genieten en contact zijn zo ontzettend waardevol. Natuurlijk in de eerste plaats voor onze bewoners en hun naasten. Maar wat mij betreft óók voor ons als zorgverleners. Ongecompliceerd contact zonder allerlei ingewikkelde onderliggende doelen geeft voor iedereen een beetje extra glans aan de dag lijkt me.
Ik heb oprecht genoten van mijn muziekdienst en ik realiseerde me dat ik dit dan stiekem toch wel een beetje mis nu ik niet meer ‘op de vloer sta’. Ik ga maar eens bedenken hoe ik wat vaker dit soort momenten kan inbouwen. Maar dan wel na de zomer.