Inmiddels alweer zo’n dertien jaar geleden is het dat we verhuisden van een klein arbeiderswoninkje uit de jaren dertig in een Eindhovense volksbuurt naar ons heerlijke nieuwe huis aan de rand van zuidwestelijk Eindhoven.

De puberzoon was een paar maanden oud en het splinternieuwe huis zonder al te grote eigen tuin maar met gezamenlijke binnentuin en drie slaapkamers voldeed perfect aan onze eisen.

Inmiddels zijn we een heel aantal jaren en nog twee meisjes verder en we weten eigenlijk al best een tijdje dat er een keer verhuisd zal moeten worden. Natuurlijk gaat het best met de meiden samen in een slaapkamer en kunnen we heus creatief omgaan met de opslagruimte, maar het gevoel dat we soms zo’n beetje uit de ruimte barstten kwam steeds vaker bovendrijven.

De man kreeg steeds meer nood aan ruimte voor (klussen aan) zijn tweewielers, de kids aan eigen kamers en ik aan het in ieder geval hebben van de mogelijkheid om een beetje op te ruimen.

Maar ja, we wonen hier zo ontzettend fijn. Het huis is helemaal naar ons zin en het is echt heerlijk om ‘s morgens met een kopje koffie op het balkon over alles heen de ruimte in te kijken. Vandaar dat we de lang wachtten met de beslissing om op zoek te gaan naar een ander huis.

In de zomervakantie werd de knoop dan toch doorgehakt en we vonden vrij snel een fijne plek een paar kilometer verder net aan de rand van kerkdorp Zeelst. Ons bod werd geaccepteerd en dus moest ons stulpje met wat pijn in ons hart in de verkoop.

Het opruimen was werkelijk een gigantische klus want omdat het eigenlijk niet meer paste, hadden we het min of meer opgegeven. Maar ja, een rommelig huis verkoopt nu eenmaal niet en dus verdwenen er allerlei spullen naar de opslag, werd iedere kamer grondig aangepakt en werd ook de lijst van klusjes getemd.

Aan de klus

Afgelopen maandag was de dag dat alles klaar moest zijn, want toen kwam de fotograaf. De dame van het makelaarskantoor was letterlijk al in huis toen de man de overloop nog een keer stofzuigde en ik wat losse spullen die we toch echt niet kunnen missen tijdelijk bij de buren legde.

Het resultaat mag er zijn al zeg ik het zelf, zo’n beetje alle tips die de styliste van Maas makelaars ons gaf namen we mee en ik ben ronduit verbaasd over hoe ruim ons opgeruimde huis weer aanvoelt. Ik zou bijna gaan twijfelen aan de verhuisnoodzaak. We kunnen gelukkig niet meer terug, dus twijfel is niet aan de orde.

Sinds donderdag staat ons huis op allerlei huizenwebsites en als het loopt zoals we hopen dat het loopt moeten we volgende week weer opruimen voor allerlei bezichtigingen.

Best spannend allemaal, niet alleen het verkoopproces zelf maar ook het online zetten van ons huis. Het is ergens best wel raar en soort van intiem om het huis waarin we al zo lang met ons gezin wonen en wat echt ‘van ons’ is, op deze manier aan de wereld te laten zien.

Ik ben heel benieuwd wat jullie van ons huis vinden!