Het was tijd voor wijn. Hoog tijd. Samen met een vriendin maakte ik een fles soldaat terwijl we de moeilijkheden van ons moederleven bespraken. Naarmate de fles vorderde werd mijn Engels steeds beter. Toch grappig. We hadden een prima avond en en het schrijven van een fatsoenlijk stukje zit er deze keer niet meer in. Compleet zat ben ik niet hoor, maar het is vooral erg laat geworden. Ik kan de bijklets-wijndrink avond trouwens van harte aanbevelen.
Ooit, toen ik nog heuse blog ambities had en er zelfs wel eens een opdracht uit mijn online gewauwel voortvloeide, hield ik er thema’s op na waar ik zo nu en dan wat over schreef. Één van die thema’s was guilty pleasures. Als je die term in de zoekfunctie van dit blog invoert, krijg je in de resultaten stukjes over late night MacDonalds, koffie onder de douche, binge watchen van zekere series met daarin zekere mannen en meer van die…
De school van de oudste twee heet de St@rtbaan. Dat zou heel figuurlijk kunnen slaan op de start die een basisschool voor een kind is in het formeel lerende leven. Ik vermoed echter dat de oorsprong aanzienlijk letterlijker is. We hebben hier een vliegveld om de hoek. En als ik me niet vergis was het het vliegveld in het verleden zo’n beetje gevestigd op de plek waar nu de school is. Er vlak naast staat ook nog altijd het gebouw…
Het was, zoals vrij geregeld op het ogenblik, weer eens werkweekend. Dat is niet zo’n punt, de man vermaakt zich meestal prima met de kindjes en daarnaast heeft een weekenddienst ook zo zijn voordelen. Wat er alleen niet zo van komt op deze manier is familiebezoek. De familie woont op twee+ uur treinafstand en we combineren dat derhalve meestal met een minilogeerpartij. De man vond dat het wel weer eens tijd werd om naar zijn ouders te gaan. En besloot…
Het enige ietsiepietsiemini-nadeeltje aan werken in de zorg* is dat het altijd maar doorgaat. Mensen die zorg nodig hebben kunnen dat nu eenmaal niet uitstellen tot tijdens de kantooruren op de doordeweekse dagen. Onregelmatige uren dus, en ook op zon-en feestdagen moet er altijd personeel aantreden. Ik vind het wel wat hebben, werken in de avond of het weekend. Het beginnen om zeven uur ’s morgens zal wel nooit mijn hobby worden en werken met in dit geval Pasen is…
Het was al weer een tijd geleden dat ik schreef over guilty pleasures*. Om een nogal absurd tijdstip wachtende op de bereiding van de gedeelde guilty pleasure van de man en mij bedacht ik dat ik er wel weer eens over kon bloggen. Dit is er alleen wel één waar ik me echt een beetje voor schaam. Ik bedoel, koffie- of chocolaverslaafd is nog wel soort van verdedigbaar zo vind ik, maar dat ik na twaalven nog naar de Mac…
De planning op de avond van de eerste juni was mijn deelname aan de eerste clinic uit een reeks van vier. De naam van de reeks clinics luidt ‘Start2Bike Woman‘ en ze wordt mede-georganiseerd door de fietsenwinkel waar ik destijds mijn racefiets kocht. Nu kan ik eigenlijk best een beetje fietsen, maar dat geldt met name voor de mountainbike. Op racefietsgebied kan ik nog best het één en ander leren en daarnaast lijkt het me ook erg leuk om andere…
Het is wel weer eens tijd voor een stukje over guilty pleasures bedacht ik me. Volgens mijn zelf opgelegde stramien is het de beurt aan een food item en vandaar dat ik Tony wil voorstellen. Vele van jullie kennen hem wellicht al wel, mocht dat nu niet zo zijn wees gewaarschuwd; hij kan verslavend zijn. Tony, formeel Tony’s Chocolonely, is een merk chocola. Hij kwam ruim tien jaar geleden voor het eerst op de markt en dankt zijn bestaan aan…
Zojuist stond ik al koffiedrinkend onder de douche te bedenken wat de volgende guilty pleasure zou worden waar ik over ga schrijven. Er zijn behoorlijk wat mogelijkheden ontdekte ik en aanzienlijk deel van de mogelijkheden heeft met eten te maken. Om toch wat variatie in het thema te houden besloot ik food en non-food binnen het guilty pleasures onderwerp af te gaan wisselen. Vandaar dat ik het nu eens ga hebben over de slechte gewoonte/onhebbelijkheid/guilty pleasure om onhandig laat te…
Toen het logistiek van de week een beetje in de soep liep vond ik het belangrijkste probleem de afwezigheid van koffie. Normaalgezien heb ik weinig haast met het doen van boodschappen, maar deze keer laadde ik de peuterzoon en dreumesdochter meteen na het ontbijt in de bakfiets. Op de fiets ontstond toen het idee van een heuse blogserie over guilty pleasures. Ik ben vast niet de eerste die dat doet, maar ik vrees dat ik er wel veel aan kan…