De vrijdagavond is een avond die voor ons in het pré-kindertijdperk meestal in het teken stond van sporten. De man deed aan zaalvoetbal en ik zelf aan basketbal. Op de vrijdag werd vaak competitie gespeeld en zoals dat echte studenten betaamd eindigden deze sportieve avonden vaak in de stad. En daar is ook de ‘guilty pleasure’ ontstaan om ’s avonds laat nog iets ongezonds naar binnen te werken.

Zelf speel ik sinds de komst van de kinderen geen competitie meer. De man heeft het nog een tijd gedaan en heel af en toe valt hij nog een wedstrijdje in. Zo ook gisteravond. En omdat wij werkelijk op kruipafstand van de macdonalds wonen besloot hij nog iets mee te brengen.

Vlak voordat de man thuis zou komen werd de peuterzoon wakker. En niet ik-wil-een-speentje/slokje -water/moet-plassen wakker, nee, stuiter-stuiterwakker. Ik parkeerde hem daarom maar voor een BBC natuurserie (brandweerman Sam ging me echt wat ver en die David Attenborough heeft een heerlijk saaie stem).

De peuterzoon genoot ontzettend van dit onverwachte moment. Hij blijkt een talent te hebben voor het becommentariëren van zo’n natuurserie (hé, dat zijn eendjes! Oh, daar gaat ie stuk van. Het komt wel goed hoor. Zijn vriendjes zijn blij). Toen pappa thuiskwam met de guilty pleasure kreeg hij ogen als schoteltjes. Waren dat nou frietjes?!

En zo zaten we vannacht om half 1 met zijn drieën op de bank heel ongezond eten naar binnen te werken. Echt verantwoord is het niet, maar het moment was onbetaalbaar.