Zoveel mensen, zoveel meningen en dat geldt zeker ook in opvoedland. Iedere ouder is immers ervaringsdeskundige op het gebied van kinderen groot brengen en er zijn eindeloos methoden om dat te doen.

Tegelijkertijd zijn er veel experts op het gebied van opvoeden en is het vaak onderwerp van wetenschappelijk onderzoek. Dit heeft geleid tot een interessant voortschrijdend inzicht: 

Het laten huilen van je kind is gewoon een slecht idee.

Dit artikel las ik vandaag via de correspondent en ik vond het wel fijn om dit geluid eens op een andere plek dan de voor mij ‘gewone’ kanalen te horen (uiteraard in spreekwoordelijke zin). 

Ik krijg wel eens het idee dat mensen ons maar softies vinden omdat we de peuterzoon en dreumesdochter niet laten huilen en dan met name als er geslapen moet worden. Je hoort mij trouwens echt niet zeggen dat ik geen softie ben hoor, maar niet om deze reden.

Ondanks het wetenschappelijk bewijs voor het belang van een goede hechting hoor ik nog regelmatig voorbeelden waarin dit bewijs volledig genegeerd wordt. Kinderen ‘moeten maar leren’ om zelf in slaap te vallen zeggen experts en ervaringsdeskundigen bijvoorbeeld. Of in ziekenhuizen liggen kleine baby’tjes moederzielalleen in hun bedjes want aan ruimte voor een fatsoenlijk bed voor pappa of mamma is niet gedacht.

Het absolute toppunt vind ik de richtlijn over slapen die in het artikel van de correspondent genoemd wordt. Daarin wordt zorgverleners verteld ouders te adviseren hun kindje maar te laten huilen. Mijn softe moederhart wordt daar dus verdrietig van. 

Hopelijk is laten huilen over niet al te lange tijd net zo not-done als het uitdelen van lijfstraffen en vormt een goede hechting dan ook een wezenlijk onderdeel binnen de medische zorg voor kinderen.