Er was een feestje in Noord-Holland. Ter ere van de geboorte van hun baby’tjes hielden twee van mijn nichtjes een kraamfeestje. Superleuk natuurlijk, om de kleintjes te bewonderen en ook gewoon om de familie weer eens te spreken.

Vandaar dat ik op zondagochtend betrekkelijk vroeg in de trein stapte. In ieder geval zo vroeg dat ik op de fiets naar de trein moest gaan. Vanwege het wat vroege tijdstip en ook omdat de peuterdochter en kleuterzoon weinig hebben aan een halve dag treinen voor een kort familiebezoekje, ging ik alleen met de babydochter.

Ik moet zeggen dat ik dat voor de gelegenheid best relax vond. En de babydochter kon het ook wel waarderen. Ze sliep onderweg veel en zat verder heel gezellig naar buiten te kijken.

Ik voelde me weer een beetje als mamma van een eerste kindje. Omdat ik rustig in de trein kon zitten terwijl de babydochter sliep, maar vooral ook door de reacties van mensen onderweg. Die zijn namelijk toch bepaald anders dan wanneer men weet dat er drie kids rondlopen.

De nadruk in de reacties bij één kind ligt op de schattigheid, bezorgdheid wanneer er een doek bij komt en regelmatig komt er een goed bedoeld maar nogal bemoeierig advies over het moederschap.

Zodra men weet dat er drie kids zijn, gaat het per definitie over hoe druk dat is. Vaak wordt er wat meewarig gekeken, soms bijna bewonderend. En gelukkig steken mensen bij het in en uit de trein stappen vaak een hand uit om even een kind te helpen.

Ik vind die reacties wel fascinerend. En soms ook frustrerend. De opmerkingen die je krijgt met alleen zo’n baby’tje zijn voor een onzekere mamma niet echt helpend. Terwijl de mamma van drie juist gesterkt wordt door de dingen die ze hoort. Dat zou eigenlijk andersom moeten, das beter voor het zelfvertrouwen.

Overigens was ik op een bepaald moment ook gewoon blij dat ik de fase voorbij ben dat opmerkingen van anderen me onzeker maken. Op het babyfeestje werd me toegeroepen dat de betreffende roeper ‘allang thuis had kunnen zijn’ terwijl ik de babydochter op de rug knoopte.

Dat is natuurlijk niet rottig bedoeld, maar een jaar of vijf geleden zou ik daar knap onzeker van zijn geworden. Nu dacht ik heel hard ‘mannen!’ en begon een praatje met zijn vrouw over het blogje wat ik erover zou kunnen schrijven. Bij deze!

Foto: thuis hielden ze een heerlijke Lego-dag ?