Het hoort denk ik bij de levensfase waar we ons in bevinden. We horen bijna met regelmaat van de klok dat er ergens in onze vrienden- of kennissenkring een kleintje wordt verwacht. Zo regelmatig zelfs, dat je bijna zou vergeten dat helemaal niet altijd zo vanzelfsprekend is, zo’n kleintje.

Een paar maanden geleden had een bevriend stel mooi nieuws; hun zoon gaat grote broer worden. Zeer gewenst mag ik wel zeggen en enthousiast meldde één van de mamma’s zich aan voor een nieuwsbrief voor mamma’s.

Via zo’n nieuwsbrief en het bijbehorende platform kun je van alles lezen over zwanger zijn, baby’s en alle dingen die daarbij komen kijken en waar je zelf niet aan denkt. Handig dus, en ook leuk. Toch  werd de mamma over wie ik het nu heb ook wat verdrietig van alle informatie en wetenswaardigheden die haar mailbox instroomden. Ze voelde zich namelijk niet erg gezien.

Dat zit zo, ze is de moeder van haar kindje, maar niet zwanger. Haar vrouw is namelijk zwanger van hun tweede telg. Deze, inmiddels toch echt niet meer zo heel zeldzame, mogelijke gezinssamenstelling lijkt niet echt onderkend te worden door het betreffende platform.

Wat verder denkend geloof ik zelfs dat ik in artikelen over baby’s en zwangerschap sowieso meestal over de klassieke man-vrouw situatie lees. En ergens is dat wel een beetje snapbaar, die situatie komt het meest voor. Het hoeft ook niet zo te zijn dat iedere geschreven zin volledig politiek correct is, maar het zou toch aardig zijn om af en toe blijk te geven van enig bewustzijn van andere omstandigheden.

Een mail van de mamma naar het betreffende platform levert vooralsnog niets op. Er kwam simpelweg geen reactie. Dat doet dan weer de vraag rijzen of ze er überhaupt bij stilstaan dat er ook niet zwangere maar wel verwachtende mamma’s meelezen.

Vandaar nu een missie; erkenning van de ‘niet-barende mamma’s’ in babyland. Gewoon omdat het geen moeite is, en wel zo sympathiek.