De afgelopen week was er tussen het leren van alle letters door aandacht voor het menselijk lichaam in de klas van de groepdriezoon.
Toen er na het eten nog wat ruimte overbleef om naar het klokhuis te kijken was de groepdriezoon derhalve geboeid door een aflevering over het hart. ‘Want je hart is een soort pompje’, zo wist hij te vertellen.
Deze interesse in het menselijk lichaam kan deze zuster-to-be uiteraard alleen maar toejuichen. Wie weet kan ik mijn medische aspiraties een beetje op mijn kinderen en hun latere beroepskeuze projecteren*.
De klokhuisaflevering bleek over een hartaanval te gaan. En zo tegen het eind van het programma begon de groepdriezoon opeens hartstochtelijk te huilen. Hij had een beetje buikpijn, en als je buikpijn hebt, kon je een hartaanval hebben.
Mijn arme kereltje. Het fascineert me toch eindeloos hoe ontzettend veel hij meekrijgt en oppikt, terwijl ik geregeld het idee heb dat hij ergens ver weg rondzweeft met zijn gedachten.
De man kon hem gelukkig geruststellen. Zijn buikpijn zat te laag om bij zijn hart te horen. Daar was hij het ook wel mee eens. Nadat hij was bijgekomen van de schrik, sliep hij ook vlot, de buikpijn zou zomaar uit zijn hoofd kunnen zijn gekomen.
Dit was dus weer een mooi leerpuntje voor ons; klokhuis blijven we nog even samen kijken. Want hoewel de Kijkwijzer het voor alle leeftijden goedkeurt, krijg ik buikpijn van de gedachte dat mijn manneke hier alleen mee zat.
* vooralsnog faal ik overigens jammerlijk, ze willen brandweerman en prinses worden ?♀️
Foto: screenshot van het Klokhuis