Het is, in mijn bescheiden beleving althans, belangrijk om mensen serieus te nemen. Dat gaat over de volwassen mensen die ik in mijn dagelijks leven tegenkom, maar zeker ook over de kinderen. De dingen waar ze zich druk over maken, mogen in mijn ogen dan misschien futiliteiten zijn, of heel gemakkelijk op te lossen. Maar ze zijn wel echt. En hoe naar is het als een volwassene dan zegt dat het niet belangrijk is.
Een zeker niet te vergeten subgroep van de volwassenen zijn de zorgvragers waar ik mee werk. En dan vooral diegenen die het gevoel van realiteit (zo af en toe) wat kwijt zijn. Juist die mensen moeten serieus genomen worden. Het lijkt me al angstig genoeg om zo in de war te zijn, degenen van wie je afhankelijk bent moeten je zorgen of problemen dan niet gaan bagatelliseren.
Het gebeurt mijzelf niet al te vaak dat ik me niet serieus genomen voel. Ergens verrassend, want ik neem mezelf over het algemeen sowieso niet al te serieus, maar schijnbaar straal ik toch iets uit waardoor ik doorgaans wel voor vol wordt aangezien. Gelukkig maar…
Toch ben ik nu tegen een situatie aangelopen waarin ik me behoorlijk gekleineerd voel. Waar ik gister nog heel enthousiast schreef over mijn nieuwbakken schoolcarrière (geen paniek hoor, dat ben ik nog altijd) moet me toch ook iets van het hart.
De zorg zit te springen op mensen. Overal staan vacatures, op de werkvloer zijn de tekorten aan mensen écht merkbaar en het invullen van openstaande diensten valt doorgaans echt niet mee. Het maken van een loopbaanswitch wordt van harte gestimuleerd. Eenieder die enthousiast is, is meer dan welkom om in de zorg te komen werken. Zo zegt men.
Desondanks vond ik het nog wel een toer om aan de slag te komen. Want dat ik met mijn achtergrond in de zorg aan de slag wilde was toch wel buitengewoon vreemd. Nu dat eenmaal gelukt is, is daar de volgende hobbel. Mbo-opleidingen in Nederland zijn verplicht hun studenten Nederlands, Engels en rekenen aan te bieden. In de basis prima snapbaar, maar ik besloot er toch vrijstelling voor aan te vragen. Ik meende dat ik mezelf toch al eerder capabel had bewezen op deze onderwerpen.
De vrijstelling heb ik niet gekregen; want de regelingen zijn zeer specifiek, zo wist men mij te vertellen. Ik vind daar dus iets van. We staan met zijn allen te springen om mensen in de zorg. Maar gaan dan vervolgens wel verwachten dat mensen hun kostbare tijd gaan verdoen aan iets wat ze al lang kunnen, want zo zijn de regels*. Ik zal de examens braaf doen hoor, maar serieus genomen voel ik me bepaald niet.
*laat ik er vooral bij vermelden dat het de regels zijn waar ik nu dus tegen aan loop. De individuele docenten stellen zich juist zeer flexibel op en ‘roeien met de riemen die ze hebben’ om aan die regels te voldoen.
Foto: ik heb mijn bedenkingen hè…