Maar twee stukjes de afgelopen week. Ik had niet zo veel te melden namelijk. Werk, thuis, boodschapje, noodopvang. En dat was het wel zo’n beetje. En daarnaast was ik ook gewoon even in een minder gezellige gemoedstoestand.
Alle toestanden qua werk gingen me niet in de koude kleren zitten en dat gecombineerd met de wat uitzichtloze toestand qua lockdown en een wat ontregelde (schildklier)hormoonhuishouding resulteerde in een wat lusteloze toestand aan mijn kant.
Lang leve een ondersteunend thuisfront, de man deed hard zijn best een extra stap te zetten en mopperde niet toen ik een aantal keer om idioot vroege tijdstippen al in slaap viel. Ook de collega’s doen hun best, er is medeleven en begrip. Dat is fijn, al is het alleen al omdat ik het ergens spannend vind om toe te geven dat het niet helemaal lekker loopt.
Het is natuurlijk volstrekt mijn eigen hoofd wat me voor de gek houdt, maar ik vind het nu wel verfrissend dat er een nieuwe maand begonnen is. Opeens voelt het alsof er een ander perspectief is. De scholen gaan na deze week weer open, op mijn werk is er sprake van wat rustiger vaarwater, ik heb de eerste vaccinatie inmiddels binnen en aan die klierende schildklier wordt gewerkt.
Bovendien heb ik de komende week een nogal ontspannen dienstrooster, wat me hopelijk de ruimte geeft om wat extra op adem te komen.
Als klap op de vuurpijl stuurde de man me vandaag dit heerlijke plaatje van mijn drie gupjes in het park hier om de hoek. Het was stralend weer op deze zondag en terwijl ik aan het werk was, maakten de man en de kids het park onveilig. Heerlijk stel!