We gingen dus hollen afgelopen zondag. De man had ergens het bestaan van de diepe hel holterbergloop opgevangen en vond dat we er wel aan mee konden doen.
Ik ga meestal wat aarzelend akkoord met dat soort exercities. Doorgaans vind ik hollen een fijne bezigheid, maar probleem is dat ik de bank ook vaak erg lekker vind zitten. Zeker in tijden van veel werken is het hardlopen wel eens lastig in het schema te passen.
Terwijl het op die momenten juist zo belangrijk is. Want ik weet zelf als de beste dat ik het sporten simpelweg nodig heb om lekker in mijn vel te blijven steken. En dan hebben we het niet over grootse sportprestaties hoor. Een hardlooptalent zal ik zeker nooit worden en de sporten waar ik eventueel iets beter in zou kunnen zijn, zijn dusdanig blessuregevoelig dat me dat het risico niet waard is.
Maar een beetje actie in de taxi is wel van belang en mijn interne motivatie vergeet dat wel eens een beetje. Vandaar dat externe motivatie handig is. Als ik dan toch ingeschreven sta voor zo’n wedstrijd wil ik aan de start staan ook. En eenmaal gestart moet er ook gefinisht. Ik eindig steevast bij de laatste tien á twintig procent. Maar dat mag de pret niet drukken.
Met een extern doel in gedachten vraag ik Trenara er een trainingschema voor op te stellen en zo hoef ik alleen maar te doen wat Christophe me zegt. Prima systeem opzich.
De laatste weken was mijn motivatie toch wat op vakantie gegaan en ik was dan ook een klein beetje zenuwachtig voor de tien af te leggen kilometers met ook nog hoogtemeters. Desondanks verliep het aardig en ik ging zelfs harder dan ik zelf had verwacht. Nijverdal blijkt ook een uitstekende hardlooplocatie.
De komende weken mag ik rustig aan doen met wat kortere en langzame loopjes. Daarna ga ik maar eens aan de slag met de volgende vlaag van verstandsverbijstering van de man; de halve marathon van Berlijn komend voorjaar…