Iedere keer als we langs een bepaald speeltuintje kwamen, werd de kleuterzoon enthousiast. Daar wil ik heen mamma! Het ligt alleen niet zo heeeeeeel dichtbij, dus het kwam er nooit zo van. Maar deze keer dacht ik er aan toen de kleuterzoon op het schoolplein de zandbak in wilde duiken en stelde voor dat we nu dan eindelijk eens gingen kijken.
Inmiddels snap ik waarom. Mijn waaghals wil stoere dingen uithalen. En dat zijn capriolen waarbij hij van hoge dingen afspringt.
Ik moet zeggen dat ik dit toch echt wel een beetje spannend vond. En hijzelf ook getuige het feit ik in de buurt moest blijven. ‘Voor het geval ik ga huilen’. Maar het ging prima en meneer sprong een keer of dertig naar beneden.
De peuterdochter was ook blij, want de gebruikelijke manier om beneden te geraken is per glijbaan. Ik had het bepaald druk met mijn hart vasthouden, het naar boven klimmen was ook al geen sinecure.
Zelf ben ik wat grijze haren rijker en toen ik ook nog in hondendrol stapte was ik eigenlijk wel klaar met deze plek. Maar ik vrees dat we er vaker naar toe moeten…