De kleuterzoon heeft me weer eens buitengewoon verbaasd. Zoals u wellicht niet ontgaan is, viel er maandagmiddag wat sneeuw. En wel op dusdanige wijze dat het zo rond half drie volstrekt onmogelijk was om per bakfiets naar school te gaan.
Nu had ik een zogenaamde buurvrouwbackup, ik ben immers niet de enige die een kind van school moet plukken, maar het sneeuwen zelf was gestopt en het leek me wel verfrissend om even naar buiten te gaan. Ik las laatst ergens dat gevangenen soms meer buiten komen dan kinderen en vond het opeens ook nodig om die statistiek om te draaien.
Het was een hele exercitie, ik had de babydochter in de kinderwagen meegenomen. Daar zat ze lekker warm en er was geen uitglijgevaar. Die kinderwagen door de sneeuw ploegen was een flinke workout. Gelukkig sliep de babydochter er lekker bij.
De weg naar school verliep tamelijk soepel maar ik vreesde voor de terugweg. Na school is de kleuterzoon doorgaans moe én hij houdt niet van vreemde toestanden. En vreemd was het.
Maar tot mijn verrassing vond hij het soort van ok. Hij was wel wat teleurgesteld dat hij geen sneeuwballen mocht gooien tegen zijn mede-wandelaars, maar verder vond hij het best prima. Ondanks koude handen (wegens wantweigering) en koude voeten (wegens geen fatsoenlijk schoeisel beschikbaar).
De peuterdochter daarentegen was er de tweede helft van de wandeling he-le-maal klaar mee. Echt ik snap er niets meer van.