Het moet niet gekker worden hoor, ik heb deze week dus echt al een aantal keer kwartet gespeeld met mijn spruitjes. Dat klinkt vast niet als iets heel bijzonders, maar dat is het bepaald wel. Ik heb namelijk een absolute hekel aan alles wat met spelletjes te maken heeft en doe doorgaans zo’n beetje alles om er onder uit te komen.

Er zijn wel wat uitzonderingen te verzinnen, een potje Wordfeud kan ik op zijn tijd nog wel waarderen. Dat komt geloof ik doordat je daar ook zonder problemen even mee kan stoppen. Maar echt mijn aandacht langer dan een paar minuten achter elkaar op een spelletje richten, dat is niet echt aan mij besteed.

Maar ja, het zijn nog altijd rare tijden. In dit soort vrije weken zou ik normaal gezien allerlei mensen ontmoeten, een keer naar ballorig gaan. Wie weet een familiebezoekje. Een museum. Oh, en laten we de component sport niet vergeten. In iedere geval niet thuiszitten tussen mijn werkdagen door.

En hoewel ik niet al te veel te klagen heb, merk ik dat ik zo langzamerhand wel een beetje klaar ben met de lockdowntoestand. En dat maakt dat ik me steeds meer zorgen ga maken om mensen die wél wat te klagen hebben. Voor hen moet het inmiddels echt niet meer te doen zijn allemaal.

De peuterdochter vroeg me vanochtend in tranen of ze naar David Lloyd mocht. Die zijn helaas gesloten en ik heb nog weinig hoop op een heropening binnenkort. Hoe zou het dan intussen zijn met de peuterkindjes die helemaal niet naar een kinderdagverblijf gaan of die geen broer en zus als entertaining hebben.

Een beetje scrollend door de social media en met een half oog op de actualiteiten heb ik het idee dat het steeds meer begint te rommelen allemaal. Steeds vaker komen er geluiden uit groepen waarvan je niet direct veel ‘rebellie’ verwacht. De rek is er uit. We moeten weer gaan leven.

In een artikel geschreven door een zeventienjarig meisje las ik over een leefachterstand. Ze had het niet mooier kunnen opschrijven. De behoefte om die leefachterstand in te lopen wordt intussen voor iedereen steeds groter en voor sommige groepen is het gewoon noodzakelijk.

Ik hoop, ik hoop, ik hoop dat diegenen die het het hardst nodig hebben binnenkort eindelijk wat verlichting krijgen. En wij spelen dan toch maar af en toe een spelletje kwartet.