Ongeveer tweederde van de stukjes die ik voor dit blog schrijf, tik ik liggend in bed op mijn telefoon. De app voor WordPress leent zich daar uitstekend voor en op deze manier besteed ik de tijd die ik met de kindjes in bed lig ook nog betrekkelijk nuttig.
Door de dag heen bedenk ik vaak al waar ik zo’n beetje over ga schrijven en daar probeer ik dan ook een fotootje bij te klikken. De ervaring leert inmiddels dat stukjes met een blije foto van één of beide kindjes het het beste doen, daar speel ik uiteraard graag op in.
Eenmaal in bed tik ik dan het stukje en vaak ga ik voor de finishing touch nog even achter een computer zitten. Zo af en toe laat de techniek me helaas in de steek en echt, er is maar weinig dat me zo kan frustreren.
Die telefoon van mij (voor de geïnteresseerden: een iPhone 4) is inmiddels ruim drieënhalf jaar oud en dat is bepaald prehistorisch voor zo’n smartphone. Helaas uit zich dat ook in wat kuren, de batterij van het ding gaat nog zo’n beetje een halve dag mee. Irritanter is het soms crashen van de foto-app: nieuwe foto’s worden niet opgeslagen en eerdere foto’s zijn niet meer toegankelijk.
Wat dan wel eens wil helpen is de telefoon aan de computer hangen. Door de foto’s van de telefoon te halen, wil de app wel weer aan de slag. Daarvoor moet mijn computer dus in actie komen (da’s een ook al gedateerde Mac mini). En dat apparaat wil ook niet altijd, gisteravond (lees: vannacht) besloot hij zelfs niet meer op te willen starten.
Dan maar met de computer van de man. Maar ook die had er weinig zin in, de computer was geenszins van plan met mijn telefoon te gaan communiceren. Mijn bloed bereikt dan dus zo’n beetje een kookpunt. Ik kan het zo niet uitstaan als van die flauwe dingen als computers niet gewoon meewerken.
Mijn laatste uitweg was de iPad (een iPad 2, ook al oud dus). Ook dat apparaat is inmiddels wat traag, maar hij doet zijn werk doorgaans aardig. Maar helaas, die zat met een lege accu in een tas.
Uiteindelijk kreeg ik het lumineuze idee om de telefoon maar eens helemaal opnieuw op te starten. Dat bleek een goed idee, want ik kon eindelijk doen wat ik wilde doen. Inmiddels waren we wel anderhalf uur en een paar grijze haren verder.
Eind deze week komt, als het goed is, na een maand of twee wachten, mijn nieuwe telefoon. Ik kijk er erg naar uit, wat een verademing gaat dat zijn. Hoog op mijn verlanglijstje staat ook een MacBook, maar daar heb ik vooralsnog de funds niet voor gevonden.