Één van de dingen waarvan het toch wel algemeen bekend is dat ze komen kijken bij jonge kinderen is dat uitslapen verleden tijd is. En dat is geen probleem hoor, mijn tijd komt wel weer. Ooit zullen de kleuterzoon en peuterdochter het puberstadium bereiken en eindeloos in bed willen liggen. Ik maak ze dan gewoon zo af en toe om half zeven wakker met een luidkeels verzoek om bananen/melk/brandweerman Sam/Peppa big.
Tot die tijd accepteer ik maar gewoon dat uitslapen er niet in zit. Als het er trouwens wel in zou zitten zou ik alsnog niet kunnen slapen, maar dat even terzijde. Daarnaast lach ik zo af en toe een beetje melancholisch om de kinderloze medemensch die iets over uitslapen verzucht. Niet uit jaloezie of bij wijze van uitlachen, maar omdat ik me er echt niets bij voor kan stellen.
Zo schreef iemand laatst op Facebook dat er al vroeg opgestaan moest worden. Nog vroeger dan op de gewone werkdag, en dat in het weekend. Toen werd er een tijdstip genoemd dat ik ooit ook betrekkelijk vroeg had gevonden, maar waarop het tegenwoordig een klein wereldwonder is als ik dan nog slaap.
Gek genoeg blijkt mijn telefoon ook niet te weten dat ik mamma ben van twee kleine kinderen. Je zou denken dat zo’n apparaat dat doorheeft, maar dat is niet het geval. Ik zette namelijk vandeweek voor de zekerheid een wekker voor de City Run. Niet omdat ik bang was niet op tijd wakker te zijn, maar wel omdat ik nogal goed ben in mijn tijd verlummelen.
Ik ontdekte daarbij dat ik ook een ‘bedtime’ in kan stellen. Handig leek me, want ik ga nogal eens te laat naar bed. Vandaar dat ik dat wel eens in ging stellen en mijn telefoon aan me vroeg ‘hoe laat wil je wakker worden?’. Glimlachend vulde ik half acht in, de volgende vraag was hoe lang ik wilde slapen en daarop besloot het apparaat dat ik om kwart over elf ’s avonds een seintje moet krijgen dat bedtijd nadert.
Daar is dus een essentiële vraag overgeslagen namelijk ‘heb je gedurende je slaapperiode de zorg over kleine kinderen?’ Zodra daar ja staat moet die bedtijd met een paar uur worden vervroegd om aan het beoogde aantal uren slaap te komen. Zou de bedenker van de bedtijd functie ook zo’n kinderloze medemensch zijn?