Hoewel we er soort van naar streven op de afdeling waar ik werk, is het er eigenlijk nooit saai, in ieder geval niet voor de mensen die er werken. Veel mensen met dementie hebben behoefte aan regelmaat en niet al te veel prikkels in hun omgeving en dus doen we ons best om dat te creëren.

Om dan vervolgens binnen dat ritme, al dan niet op individueel niveau, wel weer een vorm van vermaak of dagbesteding aan te bieden. Dat is het idee althans. Want in de praktijk is er vaak iets aan de hand wat de rust wat verstoort en voor de zorg geldt sowieso dat er eigenlijk nooit een saai moment is.

Met vijftien bewoners, waarvan één zogenaamde crisisopname, is er altijd wel iets aan de hand wat de aandacht nodig heeft en over het algemeen meerdere dingen tegelijk.

Zo is er altijd wel een gezondheidstoestand die bijzondere aandacht nodig heeft; iemand met koorts, benauwdheid, plasproblemen, een wond, de lijst is werkelijk eindeloos. Geheel logisch bij mensen met dementie zijn er ook vaak bijzonderheden op het mentale vlak.

Bewoners zijn vaak al dan niet als gevolg van hun dementie boos, verdrietig, in de war of een combinatie daarvan. En aangezien ieder mens anders is, is de manier waarop daar mee om moet worden gegaan ook voor iedereen anders.

Never a dull moment dus. En hoewel dat geregeld leidt tot hele hectische dagen als zorgverlener, is dat tegelijkertijd ook het leuke wat mij betreft. Je rolt van het één in het ander en de kunst is om het allemaal een beetje in goede banen te leiden. Ik kan u vertellen dat ik die kunst nog bij lange na niet beheers trouwens. Maar ik oefen rustig verder.

Naast de dagelijkse hectiek wordt er ook geregeld gestorven. Dat is een bijzonder proces waarbij alles rondom de stervende persoon naar mijn gevoel wat vertraagt. Het zal aan mijn zorghart liggen, want ik vind het een eer om iemand aan het allerlaatste eind van zijn of haar leven te mogen verzorgen en comfort te bieden.

In die hoedanigheid kwam er afgelopen week een prachtig moment langs. Samen met een collega verzorgde ik een bewoner in zijn laatste dagen. Nadat we hem hadden omgedraaid en lekker neer hadden gelegd, zorgden we ervoor dat de partner van de bewoner weer bij hem kon gaan zitten. De rust die over hem kwam toen zijn partner zijn hand vast pakte was werkelijk prachtig om te zien. Een magisch moment.

Daar kan ik dan weer een tijdje op vooruit.