Voorafgaand maar even een sentimentele mammablog alert. Niet verder lezen als je niet tegen ‘oh wat gaat het snel’ gezwets over kinderen kan.
Want ik moet het toch even hebben over dat jongste geval van ons. Ze is dus de jongste en met haar vijf jaar echt nog niet bijzonder groot. Lekker aan het kleuteren, hier en daar zegt ze een letter nog niet helemaal goed en ze is mijn schattige kleine meisje.
En toen strikte het geval laatst opeens haar eigen veters. Ik stond erbij, ik keek er naar en dacht heel hard ‘ik heb een memo gemist’. Sinds wanneer kan mijn kleutermeisje dit soort ingewikkelde, fijn motorische taken uitvoeren? Om het geheel compleet te maken legde ze vervolgens een keurige dubbele knoop in de betreffende veter en legde later op de dag haarfijn aan haar grote zus uit welke stappen er precies gezet dienen te worden bij het strikken van een veter.
Nu realiseer ik me heus wel dat het kunnen strikken van veters niet direct getuigt van genialiteit ofzo. Ik had me alleen niet zo gerealiseerd dat ze zich überhaupt bezig hield met het knopen van veters en voelde me een beetje suf dat ik dat gemist had.
Of om het met de heerlijk subtiele woorden van de kleuterdochter zelf te formuleren; superdom. Dat zei ze overigens niet over het feit dat ik haar veterstrikkunsten had gemist maar omdat ik op deze zwemlesdag heel blij de zwempakken van beide dames wist te vergeten.
Toen ze zich dat met wat verbazing liet ontvallen moest ik wel meteen denken aan dat veterstrikmoment. Mijn jongste gupje wordt gewoon stiekem groot. Ik mag wel beter gaan opletten. En voortaan aan de zwempakken denken…
