Doorgaans ben ik best een vredelievend persoontje, zo vind ik zelf. Natuurlijk verlies ik wel eens mijn geduld, maar over het algemeen ben ik niet zomaar van mijn stuk gebracht. En mocht dat wel gebeuren begin ik eerder heel hard te huilen dan dat ik boos word.

De laatste dagen hebben wij, zo lijkt het, wat last van onwelwillendheid van bedrijven. De man was al in conclaaf met zijn telecomaanbieder en ik kreeg ook al ruzie met een bedrijf.

Ik heb de hoop er nog uit te komen en ga het betreffende bedrijf derhalve niet bij naam noemen. Maar inhoudelijk komt het er op neer dat ik vorig jaar de fout heb gemaakt met ze in zee te gaan, ik nu een dag te laat was met opzeggen, en ik daarom nog een jaar aan ze vast zit met bijbehorende kosten.

In feite natuurlijk geheel mijn eigen schuld, maar tegelijkertijd lijkt dit een deel van het verdienmodel van het bedrijf en dat overschrijdt in mijn ogen dan weer alle fatsoensnormen. Noem me een moraalridder, maar daar kan ik dus echt niet tegen. Zo ga je, in mijn beleving, niet met mensen om.

Dus toen ik aan het eind van de woensdagmiddag belde met een dame van het bedrijf en me deze gang van zaken duidelijk werd, was ik flink geïrriteerd. Vervolgens werkte de reactie van deze dame als een spreekwoordelijke rode lap op een stier. Ze bleef zeggen ‘helaas, u bent een dag te laat’.

Ze belde uit Nijmegen, maar de telefoon was niet echt nodig, ze kon me zo ook wel horen. Daarnaast bezigde ik terminologie die ook niet helemaal in lijn is met de fatsoensnormen. En al met al zonder effect, want mijn gebrul leidde natuurlijk niet tot verandering van de situatie.

Toen ik weer ophing, keek de kleuterzoon me wat timide aan. ‘Wat was er mamma?’ Oeps… Dus ik legde uit dat de mevrouw aan de telefoon niet zo aardig was en dat ik er boos van werd. Vervolgens kwam de vraag ‘En wat betekent @&€%#?’ Nog meer oeps…

Daarop legde ik maar uit dat ik dat niet had mogen zeggen omdat het echt niet netjes is. Ik hoop maar dat deze laatste confessie ook een beetje over is gekomen.

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik nu van deze actie moet vinden. Schelden en tieren aan de telefoon is natuurlijk een beroerd voorbeeld. Dat lijkt me duidelijk. Maar dat ik boos word van dingen die, vind ik dan, mijn fatsoens- of integriteitsnormen overschreiden, lijkt me toch ook vooral menselijk en logisch. Dat mogen de kindjes best zien.

Stof tot nadenken…