Na acht jaar moederschap is het me gelukt om een typische eigenschap te ontwikkelen, waarvan ik zelf het idee heb dat dat mij moeders hoort. Dat zegt heel veel over mij en werkelijk helemaal niets over het moederschap. Hoewel ik me wel kan voorstellen dat moeders zich er in herkennen. Lekker duidelijk weer.
Het geval wilde dat ik woensdag een dag vrij van alles had. Ik heb vakantie, de man ging werken, de groepvierzoon en groepdriedochter gingen naar de bso en de peuterdochter mocht naar het kinderdagverblijf. Dat leverde mij dus een geheel man- en kindloze dag op. Een zeldzaamheid en heerlijkheid tegelijk.
Het zal menigeen niet verbazen dat ik eerst ben gaan sporten. De vakantie heeft het sportritme en vooral de frequentie goed gedaan en ik word daar blij van. Daar ging ik dus vooral mee verder.
Eenmaal weer thuis heb ik eerst eens rustig genoten van een kop koffie. Ik liet hem van schrik nog bijna koud worden, maar dat dan terzijde. Vervolgens was ik heel trots op mezelf, ik overwoog heel even om Netflix aan te zetten, maar ik heb het niet gedaan.
Dan kun je je afvragen waarom ik dat niet zou doen, zo’n vrije dag is er immers uitstekend geschikt voor en ontspanning bepaald legitiem. Ik deed het niet omdat ik me had voorgenomen, en nu komt het, om op te gaan ruimen. Het leek me heel zen om op mijn gemak te kijken naar welke spullen er weg kunnen en de kinderkamer voor mijn gevoel weer eens op orde te hebben.
En dat heb ik nog gedaan ook. Ik vond het heel relaxed. Ik heb allerlei spullen uitgezocht, weggegooid, het één en ander op verkoopgroepen gezet*, de buurvrouw verblijd (of opgezadeld zo je wilt) met wat spulletjes, kortom van die klusjes waar je normaal nooit aan toekomt. Maar waar je tegelijkertijd steeds in je achterhoofd mee bezig blijft. Althans ik.
Ik kan me zo voorstellen dat ik er niet de enige in ben. Goed opruimen met kinderen erbij is buitengewoon lastig. Alleen al omdat ze met alles wat voorbijkomt willen spelen. En het weggooien/geven/doen van dingen is logischerwijs uit den boze.
Zodoende spendeerde ik mijn vrije middag grotendeels op onze slaapverdieping. Tussendoor draaide ik ook nog wat wasjes en daarmee voldoe ik dus geheel aan mijn eigen beeld van de ultieme moeder. Die voor haar lol gaat lopen opruimen als ze eindelijk vrij heeft.
Ik weet niet zo goed wat ik daar dan van moet vinden, maar het ruimt wel lekker op. Ook in mijn hoofd. En dat is dan weer vrij waardevol.
* mocht er nog iemand een heel fijn aankleedkussen willen hebben, of een leuke houten puzzel met getallen, dan hoor ik het graag.