Woensdagochtend was het aan mij om alle kinderen gewassen en gestreken bij school en kinderdagverblijf te krijgen. Ik vind dat een hele toer en ben dan ook blij dat deze eer geregeld aan de man ten deel valt omdat ik dan al aan het werk ben.
Deze keer mocht ik echter, ik had wat thuiswerkactiviteiten en hoefde pas aan het eind van de ochtend daadwerkelijk op pad. Bijzonder genoeg is het hier ‘s morgens op het ogenblik zo dat ze in het weekend vroeg wakker zijn en enthousiast uit bed springen om tv te gaan kijken. Doordeweeks slapen ze daarentegen om zeven uur allemaal nog en zijn ze met geen tien paarden uit bed te krijgen. Alsof ze vast oefenen voor de puberteit.
Na wat duwen en trekken van mijn kant kreeg ik de oudste twee dan toch zover om kleren aan te trekken. De peuterdochter had er alleen geen zin in. Ze was in tegendraadse bui denk ik. Ze trok een legging onder haar slaapjurkje aan en verkondigde dat ze klaar was. Tot haar grote verbazing vond ik dat prima.
Ik had namelijk echt geen tijd en zin om hier een discussie over aan te gaan. Het slaapgeval was heel en schoon en best schattig, dus waar zou ik me druk over maken. Het aantrekken van sokken werd vervolgens ook geweigerd en toen het tijd werd om jassen aan te trekken, werd het een reflecterend hesje met daarover een losse jas. Zeer bijzonder.
Het logische gevolg was dat mevrouw het vervolgens koud had in de bakfiets. Daar was ik op mijn beurt dan wel weer gelukkig mee, wellicht leert ze er van dat fatsoenlijk aankleden ook zijn voordelen heeft.
Eenmaal bij Villa Yip was de peuterdochter blij dat ze naar binnen mocht maar zette haar wat recalcitrante bui zich schijnbaar voort. Op de ouder app verscheen in de loop van de ochtend een bericht dat ze een fijn dagje hadden met allerlei plaatjes van spelende kindjes bijgevoegd.
De foto van de peuterdochter zei alles: zittend in een mand, met pyjama aan en een gezicht waaraan te zien is dat ze zelf ergens wel pret beleefde aan haar dwarse gedrag. Het werd inderdaad een fijn dagje.