Vijf december is zo’n dag waar je als (jonge) ouder écht niet omheen kan. Wekenlang wordt er in kinderwereld naar deze datum toegeleefd en hoewel wij ons best deden daar nog niet te veel aan mee te doen voelde de peuterzoon die spanning toch wel aan. Maar het is allemaal goed uitgepakt (met dank aan een vriendinnetje/medemamma voor deze briljante woordspeling).
Het wagenpark van de peuterzoon is tot zijn grote vreugde flink uitgebreid. En de peuterdochter kreeg een boek, een houten rups en duplo. Helemaal leuk dus. En ook wel genoeg zo vonden de man ik. Leerpuntje van de middag was dat de hoeveelheid pakjes in het vervolg even moeten afstemmen met de familie. De peuterzoon was gefrustreerd toen hij geen pakjes meer had en zijn nichtjes wel. En het is natuurlijk lastig uitleggen dat zijn cadeaus groter waren dan de anderen.
Aan het einde van de middag kwam er ook nog een Piet langs om te kijken of de cadeautjes in de smaak vielen. De peuterzoon zat toen al aardig aan zijn tax en vond het spannend. Maar stoer als hij is wilde hij Piet toch een ‘box’ (?) geven en zei daarbij: ‘Ik doe het gewoon!’ Ik vond het dapper. De dreumesdochter associeert Piet met pepernoten en vond hem, ondanks het feit dat deze geen lekkers meehad, danig interessant.
Zelf kreeg ik een boek met de heerlijke titel ‘van achter het behang tot over je oren‘ geschreven door de ontploetermoeders. Alleen al vanwege die heerlijke titel die volgens mij uitstekend de lading van het ouderschap dekt wilde ik dat boek graag hebben. Als ik het ooit uitgelezen krijg kom ik er nog wel op terug.