Nou, ik kondigde het al aan, maar vandaag, eigenlijk gister zie ik op de klok, maar u snapt wat ik bedoel, was het dan zo ver. De kindjes gingen spelen bij Yip en ik ging aan de slag met Care4moving. Ik kan u vertellen, dat was even wennen. De laatste keer dat er voor mij sprake was van een formele werkdag was namelijk al weer bijna twee jaar geleden.
Het is dus weer even zoeken naar een werkend (mooi zo’n woord met een dubbele betekenis) ritme. Ik had gister al mijn best gedaan om het huis schoonmaakklaar te maken. Want zo’n dag zonder kindjes in huis is ook de ideale dag voor de schoonmaakster maar ik wilde mijn tijd vandaag niet aan opruimen verdoen.
We stonden vanochtend voor ons doen vroeg op en om kwart over acht zaten de man en kids, gewassen en gestreken, in dan wel op de bakfiets.
Wat een verademing om langer dan een uur door te kunnen werken zeg. Ik was ronduit verbaasd over het tempo waarmee ik dingen op mijn lijstje kon afvinken. Na een paar uur ging ik op pad voor wat gezelligheid/netwerken/aquisitie en daarna werkte ik nog een tijdje vrolijk verder.
Zo halverwege de middag heb ik maar eens gebeld met Yip, ik begon de kindjes te missen. De peuterzoon vermaakte zich zoals verwacht uitstekend en de dreumesdochter moest wel wennen maar had het al met al ook goed naar haar zin.
Win-win dus. Fijn voor mij, leuk voor de kindjes. Maar zo aan het eind van de dag vond ik het toch wel een beetje lastig. Ik was blij toen iedereen weer thuis was. Mijn to-do lijst is vandaag alleen maar langer geworden, dus ik kijk tóch ook al weer uit naar volgende week.
Maar eerst onze mini-vakantie!