De man en ik vonden het wel weer eens tijd voor een filmpje. In de bioscoop is dat wat lastiger te realiseren met kindjes die toch nog wel de helft van de avonden een keer wakker worden (en echt nevernooitnietmeer gaan slapen als ze ontdekken dat er iemand anders dan pappa/mamma in huis is).
Maar niet getreurd, Netflix heeft heel veel films, wij hebben een prima tv en een heerlijke hangbank. Filmavonden kunnen dus gewoon thuis. Toen de kleuterzoon nog baby was hingen met zijn drieën avonden lang op de bank. Het babymanneke lag heerlijk te drinken-slapen-drinken-slapen, de man leverde zo af en toe wat te eten of te drinken aan en we deden heuse marathons. Heerlijk.
De afgelopen tijd komt het er niet meer zo vaak van in uitgebreid films te kijken wegens geen tijd, geen zin, te moe, te druk enzo. Maar we vonden dat we het weekend wel eens in konden luiden met een filmpje.
We begonnen met zijn tweeën op de bank en moesten er dus uit zien te komen welke film er gekeken ging worden. Dat is een klucht opzich, de man houdt doorgaans van verantwoordere dingen dan ik namelijk. Ik ben van het soort dat graag naar inhoudsloze series (zoals csi en criminal minds) kijkt en daarnaast heb ik nogal snel last van plaatsvervangende schaamte.
Na enig bakkeleien kwamen we uit bij de film 50/50. Het bleek een goede keus want we vonden het allebei een aardige film. Halverwege kregen we het gezelschap van de peuterdochter die graag bij ons wilde drinken-slapen. We zaten zo lekker dat we zelfs aan een volgende film begonnen; Wonderbroeders. Ook al een goede keuze, maar het einde moest wachten. Daarvoor werd het echt te laat.