Het was de laatste tijd al wat stil op mijn blog, maar de laatste dagen had dat een andere oorzaak dan eerder. Mijn telefoon ging namelijk van verkouden, naar geregeld bewusteloos, naar comateus richting definitief overleden. De scheur in het scherm die steeds groter werd, werd achteraf gezien veroorzaakt door een groeiende batterij.

Het ding werd steeds dikker en dikker en drukte daarbij het hele apparaat zo’n beetje uit elkaar. En als ie het dan in ieder geval bleef doen, was er nog mee te dealen. Maar helaas, de werking van de batterij werd steeds minder en inmiddels is er niets meer van over. Waar ik de afgelopen dagen in ieder geval nog iets kon doen als het apparaat aan de lader lag, is dat sinds vandaag ook voorbij.

Ik moet u bekennen, ik vind dat vervelender dan ik eigenlijk acceptabel vind. De verslaving aan het apparaat is behoorlijk te noemen. Het voelt nogal onthand. In eerste instantie, gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen, omdat ik nu veel meer moeite moet doen om sociale media als facebook en Instagram te checken. Dat kan via de computer, maar dat is toch aanzienlijk meer gedoe.

Daarnaast voelt het een beetje vreemd om niet bereikbaar te zijn. Bellen, sms, whatsapp, het zit er even niet in. Dan kun je natuurlijk zeggen, ‘vroeger was het altijd zo’, maar dat vind ik dan weer de ultieme dooddoener. Vroeger deden we ook de was met de hand en reisden we overal naar toe met paard en wagen. We zijn heden ten dagen ingesteld op de beschikbaarheid van die mobiel en zonder is gewoon onhandig.

Nu voorzag ik zaterdag dat er een vervangende telefoon moest komen en derhalve bestelde ik een zogenaamde refurbished iPhone. Ook nog een oud model, want de nieuwere toestellen kan ik van mijn leerlingensalarisje echt niet betalen, maar desalniettemin een potentieel prima apparaat.

Helaas blijkt Leapp niet bijzonder snel in haar service, ik ken webwinkels die ervoor zorgen dat je bestelling de volgende dag in huis is, maar in dit geval denkt men er schijnbaar eerst even rustig over na voor men gaat verzenden. Met een beetje geluk heb ik het vervangende device woensdag wel in huis. De man is overigens van mening dat ik overdrijf, maar hé, ik heb last van afkickverschijnselen…

Mocht u mij nu onverhoopt graag willen bereiken is langskomen of rooksignalen versturen een goede optie. Ook is het niet ondenkbaar dat ik Facebooks Messenger zo af en toe bekijk. Bij grote nood moet u de man contacten, maar zo’n vaart zal het allemaal niet lopen. Tot later. 🙂

Foto: een vruchteloze poging om nog iets met een backup te doen. Wat hier niet goed zichtbaar is, is dat scherm en telefoon een halve centimeter van elkaar gescheiden zijn. Dat zou je toch wel als dood in telefoonland kunnen definiëren.