Het is werkelijk heerlijk, de afgelopen dagen. Want ondanks allerlei vreselijke berichten over gebrek aan zorgpersoneel, heeft deze zuster een weekje vrij. Ik geniet er maar van, dan kan ik er volgende week weer fris tegenaan.
We schoven het vieren van de kerst een paar dagen naar voren en zijn zodoende een paar dagen in Dalfsen. Op deze eerste kerstdag gaan we weer huiswaarts zodat opa en oma ook het andere deel van de familie kunnen zien en zich toch aan de regels houden.
Ik kan nu allerlei heerlijke plaatjes laten zien van spelende kinderen, creatieve kinderen, elkaar helpende kinderen, en ga zo maar door. Ze genieten ontzettend van de tijd bij opa en oma namelijk en dat levert heerlijke momenten en beelden op.
En toch wil ik het over iets anders hebben, namelijk over hangen. Die kids van ons zitten best af en toe op een stoel zoals dat door stoelbouwers bedoeld moet zijn, maar vaker lijken ze soort van te hangen.
Op stoelen, banken, tafels, in bed, op kasten, op de vloer. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hangen er op. Bij de groepdriedochter in de klas doen ze mee aan een bewegend leer project en in het kader daarvan gebruiken ze meubilair gemaakt om te bewegen.
We overwegen nu om in de toekomstige kamer van de groepvierzoon ook zoiets te gaan gebruiken want het lijkt zeer geschikt voor ons spul.
Al schrijvend ben ik nu aan het bedenken of het nou zo erg is dat ze altijd maar lijken te hangen in plaats van gewoon te zitten. In principe geloof ik van niet en ga ik er maar niet te druk om doen. Als ze willen hangen dan doen ze dat maar.
Een uitzondering geldt wel voor het creatieve gedoe qua zitten aan eettafels tijdens eetmomenten. Knieën horen dan onder tafel en dan vooral omdat de kans dan het grootst is dat het eten in monden belandt, in plaats van op broeken en onder tafel.
